Devapriyaji - True History Analaysed

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: 2. இயேசு யார்? ஏன் தெரிந்து கொள்வது மிகவும் கடினம்


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
2. இயேசு யார்? ஏன் தெரிந்து கொள்வது மிகவும் கடினம்
Permalink  
 


2. இயேசு யார்? ஏன் தெரிந்து கொள்வது மிகவும் கடினம்

வரலாற்று அத்தியாயத்தின் முடிவில் நான் குறிப்பிட்டுள்ளபடி, வரலாற்றுக்கான உடனடி ஆதாரங்களை படிப்பதற்காக அவர்களின் வாழ்க்கையை மேம்படுத்திய பள்ளிகளின் பரந்த வரம்பு வரலாற்றின் உடனடி முடிவை அவர் அறிவித்தார் என்று முடிவு செய்துள்ளார்

எங்களுக்கு அது தெரியும். இந்த பார்வை அநேகமாக சரியானது என்று நான் நினைக்கிறேன் (இது அறிவார்ந்த சமூகத்திற்கு வெளியே பரவலாக நடத்தப்படவில்லை என்றாலும்), அதற்கான காரணத்தை நான் காட்ட முயற்சிக்கப் போகிறேன். கடவுள் விரைவில் இந்த உலகில் தலையிடப் போகிறார், அதை இயக்கும் தீய சக்திகளைத் தூக்கியெறிந்து, ஒரு புதிய ராஜ்யத்தைக் கொண்டுவருவார், அதில் இனி யுத்தம் இருக்காது என்று புரிந்துகொண்ட யூத தீர்க்கதரிசிகளின் நீண்ட வரிசையில் இயேசு நின்றார் என்று நான் வாதிடுவேன். நோய், பேரழிவு, விரக்தி, வெறுப்பு, பாவம் அல்லது மரணம். இந்த புதிய ராஜ்யம் விரைவில் வரப்போகிறது என்று இயேசு கூறினார், உண்மையில் அவருடைய சொந்த தலைமுறை அதைக் காணும். அந்த அளவிற்கு, குறைந்தபட்சம், அவர் தம்மைப் பின்பற்றுபவர்களிடையே தங்களைத் தாங்களே எண்ணிக் கொண்ட முடிவின் முன்னறிவிப்பாளர்களிடமிருந்து மிகவும் வித்தியாசமாக இருக்கவில்லை.

ஒவ்வொரு நவீன அறிஞரும் இயேசுவைப் பற்றிய இந்த கருத்தை பகிர்ந்து கொள்ளவில்லை என்பதை நான் வலியுறுத்த வேண்டும். மாறாக, சமீபத்திய ஆண்டுகளில், குறிப்பாக, இது கடுமையான தாக்குதலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது. இயேசுவைப் பற்றிய புத்தகங்கள் ஆபத்தான விகிதத்தில் பெருகிவிட்டன, திறமையான அறிஞர்கள் (திறமையற்றவர்களைக் குறிப்பிட தேவையில்லை) இயேசு யார் என்று தங்கள் சொந்த புரிதல்களை முன்வைக்கின்றனர். இவர்களில் பலர் இயேசு அடிப்படையில் ஒரு பேரழிவு நிபுணர் என்பதை மறுக்க முயன்றனர்-அதாவது வரலாற்றின் அபோகாலிப்டிக் க்ளைமாக்ஸ் விரைவில் தோன்றும் என்று நினைத்த ஒருவர். ஆகவே, கடந்த முப்பது ஆண்டுகளில், புத்தகங்களை (அவற்றில் பலவற்றை உங்கள் உள்ளூர் புத்தகக் கடையில் நீங்கள் இன்னும் காணலாம்) வாதிடுவதைக் கண்டோம், அதற்கு பதிலாக, இயேசு ஒரு வன்முறை புரட்சியாளராக இருந்தார், அவர் தம்மைப் பின்பற்றுபவர்களை தங்கள் அடக்குமுறை ரோமானுக்கு எதிராக வாளை எடுக்கும்படி வலியுறுத்தினார். பிரபுகளை; அல்லது அவர் ஒரு வகையான புரோட்டோ-மார்க்சிய சமூக சீர்திருத்தவாதி, அவர் முழுமையான சமத்துவம் மற்றும் பொருட்களின் சமூகத்தின் புதிய பொருளாதார கட்டமைப்பை பின்பற்றுமாறு தனது ஆதரவாளர்களை வலியுறுத்தினார்; அல்லது அவர் பெண்ணிய இயக்கத்தின் ஒரு பண்டைய முன்னோடி, முக்கியமாக பாலின பிரச்சினைகள் மற்றும் பெண்களின் அடக்குமுறை ஆகியவற்றில் அக்கறை கொண்டிருந்தார்; அல்லது அவர் ஒரு வித்தைக்காரர்-கைநிறைய வகை அல்ல, ஆனால் உண்மையில் மந்திரத்தின் அற்புதமான சாதனைகளைச் செய்யக்கூடியவர்; அல்லது, மிக சமீபத்தில், அவர் ஒரு பண்டைய "சினிக்" தத்துவஞானி, இந்த வாழ்க்கையின் கவலைகள் மற்றும் பொறிகளிலிருந்து தங்களை நீக்குவதற்கும், அவர்களுக்குச் சொந்தமான அனைத்தையும் விட்டுக்கொடுப்பதற்கும், ஒரு வாழ்க்கைக்காக பிச்சை எடுப்பதற்கும், கட்டாயப்படுத்துவதற்கும் தம்மைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு கற்பிப்பதில் முக்கியமாக அக்கறை கொண்டிருந்தார். எல்லோரும் இதேபோல் செய்ய வேண்டும் .1 மேலும் இவை சில தீவிரமான திட்டங்கள் மட்டுமே!

வரலாற்று இயேசுவைப் படிப்பதற்காக தங்கள் வாழ்நாள் முழுவதையும் அர்ப்பணித்த அறிஞர்கள் ஏன் இத்தகைய தீவிரமான பதில்களைக் கொண்டு வந்துள்ளனர்? இயேசுவைப் பற்றி அறிந்துகொள்வது புதிய ஏற்பாட்டின் சுவிசேஷங்களைப் படிப்பதற்கும் அவர்கள் சொல்வதைப் பார்ப்பதற்கும் நேரடியான விஷயமல்லவா? மத்தேயு, மார்க், லூக்கா மற்றும் ஜான் போன்ற நான்கு உயர்தர ஆதாரங்களுடன், ஏன் கடுமையான கருத்து வேறுபாடுகள் இருக்க வேண்டும்? இந்த பண்டைய சாட்சிகளை நாம் முக மதிப்பில் எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லையா, அதன் மூலம் இந்த அறிவார்ந்த கட்டுமானங்கள் அனைத்தையும் தள்ளுபடி செய்ய முடியவில்லையா?

இந்த அத்தியாயத்தில் நான் ஏன் இவ்வளவு கடினம் என்பதைக் காட்டத் தொடங்குகிறேன்-அறிஞர்களுக்கு மட்டுமல்ல, கேள்வியில் ஆர்வமுள்ள அனைவருக்கும்-இயேசு உண்மையில் எப்படிப்பட்டவர், அவர் உண்மையில் என்ன சொன்னார், செய்தார், அனுபவம் பெற்றவர் என்பதை மறுகட்டமைக்க. சிக்கல்கள் எங்கள் மூலங்களின் இயல்புடன் நேரடியாக தொடர்புடையவை.

உண்மை என்னவென்றால், இன்று ஒரு அறிஞர், மந்திரி, தொலைத் தொடர்பு, எளிய விசுவாசி, முழுமையான அஞ்ஞானி என அனைவருமே-இயேசுவைப் பற்றி ஏதேனும் கருத்துள்ள அனைவருமே இறுதியில் அந்த கருத்தை ஒருவித மூலத்திலிருந்து பெற்றிருக்கிறார்கள் - அல்லது வெறுமனே செய்திருக்கிறார்கள் வரலாற்று இயேசுவைப் பற்றி அறிந்து கொள்வதில் நாம் ஆர்வமாக இருந்தால், அதைக் கவனிக்க எந்த காரணமும் இல்லை. சிறந்த ஆதாரங்கள், நிச்சயமாக, இயேசுவின் நேரத்திற்கு மிக அருகில் உள்ளன. அதாவது, கடந்த காலத்திலிருந்து ஒவ்வொரு நபரைப் போலவே, இயேசு என்ன சொன்னார், என்ன செய்தார் என்பதை அறிந்து கொள்வதற்கான ஒரே வழி, அவருடைய சமகாலத்தவர்கள் அல்லது சமகாலத்தவர்கள் அவரைப் பற்றி என்ன சொன்னார்கள் என்பதைப் பார்ப்பதே (அவர் எந்த எழுத்துக்களையும் நம்மிடம் விட்டுவிடவில்லை என்பதால்) அதாவது, ஏறக்குறைய அவரது சொந்த நேரத்திலிருந்தே அவரைப் பற்றிய கணக்குகளைப் பார்ப்பதன் மூலம். புதிய ஏற்பாட்டின் நான்கு நற்செய்திகளாக மிகப் பழமையான கதை விவரங்கள் நிகழ்கின்றன என்பதை நான் பின்னர் காண்பிப்பேன்.

இயேசுவின் வாழ்க்கையை மறுகட்டமைக்க இவற்றைப் பயன்படுத்துவது ஏன் ஒரு பிரச்சினை? நற்செய்திகளின் ஆய்வின் மிகச் சுருக்கமான வரலாற்றைக் கொடுப்பதன் மூலம் பிரச்சினையை விளக்க எனக்கு சிறந்த வழி. புலமைப்பரிசிலின் முழு வரலாறும் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் சிக்கலானதாக இருக்கும், ஏனெனில் நற்செய்திகள் மேற்கத்திய நாகரிகம் முழுவதிலும் மிகவும் உழைத்து, விவாதிக்கப்பட்ட மற்றும் விவாதிக்கப்பட்ட புத்தகங்களாகத் தொடர்கின்றன. எளிமைக்காக, நவீன விவிலிய புலமைப்பரிசின் தொடக்கத்திலிருந்து சுவிசேஷங்களுக்கான மூன்று முக்கிய அணுகுமுறைகளைப் பற்றி என்னால் பேச முடியும்.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
RE: 2. இயேசு யார்? ஏன் தெரிந்து கொள்வது மிகவும் கடினம்
Permalink  
 


நற்செய்தி கணக்குகளை அமானுஷ்ய வரலாறுகளாக அறிஞர்கள் கூறியுள்ளனர்

அறிவொளிக்கு முன்னர், நான் சில வார்த்தைகளை சிறிது நேரத்தில் கூறுவேன், கிட்டத்தட்ட நற்செய்திகளைப் படித்த அனைவருமே - கத்தோலிக்க, ஆர்த்தடாக்ஸ், அல்லது புராட்டஸ்டன்ட், எதுவாக இருந்தாலும், எந்தக் கோடு இருந்தாலும் - "இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகளை" பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதைப் புரிந்துகொண்டனர். அதாவது, சுவிசேஷங்கள் வரலாற்று நிகழ்வுகளை பதிவு செய்தன, உண்மையில் நடந்தவை. நீங்கள் அங்கு இருந்திருந்தால், அவற்றை உங்கள் கேம்கோடரில் கைப்பற்றியிருக்கலாம்.

ஆனால், இந்த நிகழ்வுகள் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டவை. இன்று யாரும் சுவிசேஷங்களை அவ்வாறு பார்க்கவில்லை என்று நான் சொல்லவில்லை என்பதை நான் வலியுறுத்த வேண்டும். பெரும்பாலான மக்கள் நற்செய்திகளை அமானுஷ்ய வரலாறுகளாக நினைக்கிறார்கள். ஆனால் அறிவொளிக்கு முன், எல்லோரும் அவர்களைப் பார்த்தார்கள். பார்வை எவ்வாறு செயல்பட்டது என்பதற்கான மூன்று எடுத்துக்காட்டுகளை மட்டும் தருகிறேன்.

நான்கு நற்செய்திகளிலும் ஏராளமான மக்களுக்கு அற்புதமாக உணவளித்ததாக ஒரு கணக்கு உள்ளது (மத் 14: 13-21; மாற்கு 6: 30-44; லூக்கா 9: 10-17; யோவான் 6: 1-13). கதை உங்களுக்குத் தெரியும். இயேசு சுமார் ஐந்தாயிரம் ஆண்களுக்கு கற்பிக்கிறார், பெண்களையும் குழந்தைகளையும் கணக்கிடவில்லை - ஆகவே பன்னிரண்டாயிரம் பேரை மொத்தமாகச் சொல்வோம். சீடர்கள் இயேசுவிடம் கூட்டத்தை வெளியேற்றும்படி சொல்கிறார்கள், அதனால் அவர்கள் வீட்டிற்குச் செல்லலாம். ஆனால், கூட்டத்தினருக்கு உணவளிக்கும்படி இயேசு சொல்கிறார்.

சீடர்களுக்கு ஐந்து ரொட்டிகளும் இரண்டு மீன்களும் மட்டுமே இருப்பதால் இது சாத்தியமில்லை. கூட்டத்தை பெரிய குழுக்களாக உட்கார வைக்கும்படி இயேசு சொல்கிறார். அவர் அப்பத்தையும் மீனையும் எடுத்து, நன்றி செலுத்துகிறார், உடைத்து, துண்டுகளை சீடர்களிடம் ஒப்படைக்கிறார். பின்னர் அவர்கள் கூட்டத்தை உணவை விநியோகிக்கிறார்கள் - ஒரு அதிசயம் நிகழ்கிறது. அனைவருக்கும் போதுமானது, கூடைகள் மீதமுள்ளன.

நற்செய்திகளை அமானுஷ்ய வரலாறுகளாகக் கருதுபவர்கள் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்-இது ஒரு அதிசய நிகழ்வு, உண்மையில் நிகழ்ந்தது. அந்த இரவில், கூட்டம் இறுதியாக வெளியேற்றப்பட்டபோது, ​​இயேசு சீடர்களை கலிலேயா கடலுக்கு குறுக்கே ஒரு படகில் அனுப்புகிறார், அதே நேரத்தில் அவர் ஜெபிக்க ஒரு மலையில் தங்கியிருக்கிறார். ஒரு புயல் எழுகிறது, காற்று மற்றும் அலைகளுக்கு எதிராக எந்தவொரு முன்னேற்றத்தையும் செய்ய சீடர்களுக்கு சிக்கல் உள்ளது. இயேசு அவர்களுடைய அவலநிலையைக் கண்டு, அவர்களிடம்-தண்ணீரில் நடக்க ஆரம்பிக்கிறார்! அவர்கள் அவரைப் பார்த்து பயந்துபோகிறார்கள், அவர் ஒரு மறைமுகமாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்து. ஆனால், பயப்பட வேண்டாம் என்று இயேசு அவர்களை அழைக்கிறார், ஏனென்றால் அது அவர் மட்டுமே. நற்செய்திகளில் ஒன்றான மத்தேயு, பேதுரு ஆதாரம் வேண்டும் என்று எங்களுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது; அவர் இயேசுவை அழைக்கிறார்: "ஆண்டவரே, நீங்கள் என்றால், தண்ணீரில் உங்களிடம் வரும்படி எனக்குக் கட்டளையிடுங்கள்" (மத் 14:28). இயேசு கட்டளை கொடுக்கிறார்; பீட்டர் படகிலிருந்து வெளியேறி நடக்கத் தொடங்குகிறார். ஆனால் சுற்றிப் பார்த்தால் அவர் புயலால் பயப்படுகிறார்; அவர் கூக்குரலிட்டு மூழ்கத் தொடங்குகிறார். இயேசு ஒரு கையை அடைந்து, அவரை மேலே இழுத்து, படகில் உதவுகிறார்.

சுவிசேஷங்களை இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகளாக ஏற்றுக்கொள்பவர்களுக்கு, நீங்கள் அங்கு இருந்திருந்தால் நீங்கள் பார்த்திருக்கலாம்.

சுவிசேஷங்களின் முடிவில், நிச்சயமாக, மிகப்பெரிய அதிசயம் வருகிறது. இயேசு மரண தண்டனைக்கு உட்படுத்தப்பட்டு சிலுவையில் அறையப்பட்டார். வீரர்கள் சரிபார்த்து அவர் இறந்துவிட்டார் என்று பார்க்கிறார்கள். அவர் சிலுவையிலிருந்து அழைத்துச் செல்லப்பட்டு, அரிமதியாவைச் சேர்ந்த ஜோசப் என்ற சீடரால் புதைக்கப்பட்டு, அவருடைய சீஷர்களால் துக்கப்படுகிறார். ஆனால் சில பெண்கள் புதைகுழி சடங்குகளை முடிக்க மூன்றாம் நாள் கல்லறைக்கு வரும்போது, ​​அது காலியாக இருப்பதைக் காண்கிறார்கள். தேவதூதர்கள் வருகிறார்கள், இயேசு மரித்தோரிலிருந்து உயிர்த்தெழுப்பப்பட்டார் என்று பெண்களுக்கு அறிவிக்கிறார்கள். இயேசுவே அவர்களுக்குத் தோன்றுகிறார். பிற்காலத்தில் அவர் மரணத்தை வென்ற ஜீவனுள்ள இறைவனாக சீடர்களுக்குத் தோன்றுகிறார், இப்போது தம்மைப் பின்பற்றுபவர்களை உலகிற்கு அனுப்புகிறார், கேட்ப அனைவருக்கும் நற்செய்தியை அறிவிக்கிறார். சுவிசேஷங்களை இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகளாகக் கருதுபவர்கள், இயேசுவின் இந்த உடல் உயிர்த்தெழுதல் உண்மையில் நிகழ்ந்தது என்று கருதுகின்றனர்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
Permalink  
 

இயற்கை வரலாறுகளாக நற்செய்தி கணக்குகள்

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் ஐரோப்பா முழுவதும் பரவியிருந்த அறிவொளி ஒரு புதிய சிந்தனை முறையையும் உலகைப் பார்க்கும் முறையையும் உள்ளடக்கியது. அறிவொளியின் அறிவார்ந்த புத்திஜீவிகள் டெஸ்கார்ட்ஸ், லோக், நியூட்டன் மற்றும் ஹியூம் ஆகியோர் பாரம்பரிய அதிகார ஆதாரங்களை அவநம்பிக்கைக்கு வந்து, உலகத்தையும் அதில் மனிதனின் இடத்தையும் புரிந்து கொள்ள மனித காரணத்தின் சக்தியை வலியுறுத்தத் தொடங்கினர். இது விஞ்ஞான யுகம் மற்றும் நவீன தொழில்நுட்பத்தின் வளர்ச்சி. காரண-விளைவு உறவுகளின் "தர்க்கம்" மற்றும் முக்கியத்துவத்தை அறிஞர்கள் வலியுறுத்தத் தொடங்கினர். அவர்கள் "இயற்கை சட்டம்" பற்றிய விஞ்ஞான கருத்துக்களை உருவாக்கினர், அதாவது இயற்கையானது செயல்பட்ட மிகவும் கணிக்கக்கூடிய வழிகள், இந்த "சட்டங்களை" எந்தவொரு வெளி நிறுவனமும் (எ.கா., ஒரு தெய்வீக ஜீவனால்) உடைக்க முடியாது என்ற இணக்கமான பார்வையுடன். அவை மனித அறிவின் அடிப்படைகளை மாற்றியமைத்தன-உதாரணமாக, தேவாலயத்தின் பாரம்பரிய போதனைகள் மற்றும் கோட்பாடுகளிலிருந்து பகுத்தறிவு அவதானிப்பு, அனுபவ சரிபார்ப்பு மற்றும் தர்க்கரீதியான அனுமானம் போன்ற "புறநிலை" செயல்முறைகளுக்கு.

மத நம்பிக்கையைப் பொறுத்தவரை, அறிவொளி அறிஞர்கள் முந்தைய காலங்களில், மர்மமானதாகவும் சாதாரண மனித அனுபவத்தின் கெனுக்கு அப்பாற்பட்டதாகவும் தோன்றும் இயற்கை நிகழ்வுகளை விளக்க மக்கள் தெய்வீக நிறுவனத்திடம் முறையிட்டனர் என்பதை உணர்ந்தனர். உதாரணமாக, சில பண்டைய கிரேக்கர்கள், ஜீயஸால் இடி மின்னல்கள் பூமிக்கு வீசப்பட்டதாகவும், உடல் நோய்கள் அஸ்கெல்பியஸ் கடவுளால் குணப்படுத்தப்பட்டதாகவும் நினைத்தார்கள்; கிறிஸ்தவர்களுக்கு ஒத்த நம்பிக்கைகள் இருந்தன, மழை கடவுளிடமிருந்து அனுப்பப்பட்டது அல்லது நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தையை ஜெபத்தின் மூலம் குணப்படுத்த முடியும். ஆனால் அறிவொளியின் போது இதுபோன்ற அனைத்து நம்பிக்கைகளும்-அவர்களைப் போன்ற மற்றவர்களும் பரவலாக தள்ளுபடி செய்யப்பட்டனர், விஞ்ஞானிகள் கற்றுக்கொண்டது போல், எடுத்துக்காட்டாக, வானிலை நிகழ்வுகள் மற்றும் உடலின் இயற்கையான பாதுகாப்பு பற்றி.

இருப்பினும், இது பைபிளுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? உண்மையில், அறிவொளியால் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டுள்ள பல விவிலிய அறிஞர்கள் இருந்தனர், ஆகவே, நற்செய்திகளைப் பற்றிய பகுத்தறிவுப் பார்வையை எடுத்துக் கொண்டனர். இந்த அறிஞர்களின் கூற்றுப்படி, பைபிளின் அற்புதங்கள் வெளிப்படையாக நடக்கவில்லை-ஏனெனில் நவீன மக்கள் இனி அமானுஷ்யத்தை முன்னோர்கள் செய்ததைப் போல முறையிட வேண்டியதில்லை. அவர்கள் அற்புதங்களைக் கண்டதாக முன்னோர்கள் நினைத்திருந்தாலும் (எ.கா., அது இடிந்தபோது அல்லது நோய்வாய்ப்பட்ட குழந்தை ஆரோக்கியத்திற்குத் திரும்பியபோது), காரணம் மற்றும் விளைவின் உண்மையான தன்மையை அவர்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை. அத்தகைய அறிஞர்களைப் பொறுத்தவரை, நற்செய்திகளில் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகள் இல்லை. அதற்கு பதிலாக அவை இயற்கை வரலாறுகளை விவரிக்கின்றன. அதாவது, இந்த அறிஞர்களின் கூற்றுப்படி, நடந்த சம்பவங்களை நற்செய்திகள் பதிவு செய்கின்றன. ஆனால் அறிவொளியால் உறுதியாக பாதிக்கப்படாத பண்டைய ஆசிரியர்கள், அவர்கள் அற்புதங்கள் என்று கண்டதை தவறாக நினைத்தனர். அற்புதங்கள் நடக்காததால், உண்மையில் என்ன நடந்தது என்பதைப் பார்க்க பைபிளில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள கணக்குகளுக்குப் பின்னால் நாம் பார்க்க வேண்டும். ஒவ்வொரு விஷயத்திலும், உண்மையில் நடந்தது இயற்கையானது (இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டது) நிகழ்வுகள்.

பைபிளின் புகழ்பெற்ற பகுத்தறிவாளர் மொழிபெயர்ப்பாளர்களில் ஒருவரான ஹென்ரிச் பவுலஸ் என்ற ஜெர்மன் இறையியலாளர் ஆவார். 1827 ஆம் ஆண்டில், பவுல் தாஸ் லெபன் ஜேசு (தி லைஃப் ஆஃப் எஸஸ்) என்ற தலைப்பில் நற்செய்திகளைப் பற்றி ஒரு ஆய்வு எழுதினார். இயேசுவின் வாழ்க்கையில் உண்மையில் என்ன நடந்தது என்பதை அறிய பவுலஸ் தனது புத்தகத்தில், நற்செய்தி விவரங்களை தீவிர ஆய்வுக்கு உட்படுத்தினார். எந்தவொரு சந்தர்ப்பத்திலும் அற்புதங்கள் இல்லை - நான் மேலே மேற்கோள் காட்டிய மூன்று அற்புதமான எடுத்துக்காட்டுகள்: ஐந்தாயிரம் பேருக்கு உணவளித்தல், தண்ணீரில் நடப்பது மற்றும் உயிர்த்தெழுதல். ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும், ஒரு தவறான புரிதல் ஏற்பட்டது என்பதைக் காட்ட பவுலஸ் முயற்சிக்கிறார். உண்மையில் எந்த அதிசயமும் நடக்காதபோது சீடர்கள் இயேசுவுக்கு ஒரு அதிசயத்தைக் கூறினார்கள்.

ஐந்தாயிரம் பேருக்கு உணவளிக்கவும். நீண்ட கால போதனைக்குப் பிறகு, அனைவருக்கும் அமரும்படி இயேசு அறிவுறுத்தியதாக பவுலஸ் குறிப்பிடுகிறார். பின்னர் அவர் தனது சீடர்களிடமிருந்து ஐந்து ரொட்டிகளையும் இரண்டு மீன்களையும் சேகரித்து, ஒரு ஆசீர்வாதம் சொல்லி, உணவை துண்டுகளாக உடைத்து விநியோகிக்கத் தொடங்கினார். எவ்வாறாயினும், அடுத்து என்ன நடந்தது என்பது ஒரு அதிசயம் அல்ல, இந்த வார்த்தையின் மிகவும் தாராளமான அர்த்தத்தைத் தவிர. பவுலஸின் கூற்றுப்படி, மக்கள் இயேசுவைப் பார்த்திருக்க வேண்டும்

அவருடைய சீஷர்கள் தங்கள் உணவை ஒருவருக்கொருவர் பகிர்ந்துகொள்கிறார்கள் - அவர்கள் பஞ்சமாக இருப்பதை உணர்ந்தார்கள். அவர்கள் உடனடியாக தங்கள் சொந்த சுற்றுலா கூடைகளை உடைத்து, அவர்கள் கொண்டு வந்த அனைத்து நன்மைகளையும் மாற்றத் தொடங்கினர். விரைவில் அனைவருக்கும் போதுமானதை விட அதிகமாக இருந்தது! இங்கு இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட தலையீடு எதுவும் இல்லை. பகிர்வு மற்றும் கூட்டுறவு இந்த அற்புதமான பிற்பகலை யாரோ ஒருவர் திரும்பிப் பார்த்தார், அது ஒரு அதிசயம் என்று முடிவு செய்தார்.

 

நல்லது, போதுமானது. ஆனால் தண்ணீரில் நடப்பது பற்றி என்ன? சீடர்கள் ஏரியின் குறுக்கே படகோட்டத் தொடங்கியபோது இருட்டாக இருந்ததாகவும், திடீரென புயல் எழுந்ததாகவும், அவர்கள் முன்னேறவிடாமல் தடுத்ததாகவும் பவுலஸ் கவனிக்கிறார். உண்மையில், அவர் கூறியது, அவர்கள் எந்த முன்னேற்றமும் செய்யவில்லை; அவர்கள் ஒருபோதும் கரையிலிருந்து சில அடிக்கு மேல் வரவில்லை. அவர்கள் இதை உணரவில்லை, நிச்சயமாக இது ஒரு இருண்ட இரவு, ஒருவேளை பனிமூட்டம், மழை தாள்கள் எல்லா இடங்களிலும் பெய்தன. அப்பொழுது, இயேசு அவர்களுடைய துயரத்தைக் கண்டு, கரையில் ஆழமற்ற நீரில் அலைந்து திரிந்தார். அவர்கள் பயந்தார்கள். அவர்கள் ஏரியின் நடுவில் இருப்பதாக அவர்கள் நினைத்ததால், தங்களை நோக்கி வரும் உருவம் தண்ணீரில் நடந்து கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் கருதினார்கள். அவர்கள் கூக்குரலிட்டனர். இயேசு அவர்களைக் கூச்சலிட்டு, பயப்பட வேண்டாம் என்று சொன்னார், அது அவர் மட்டுமே. பேதுரு உண்மையிலேயே அவர் என்றால், அவரை தன்னிடம் வர அனுமதிக்கும்படி அழைத்தார்; இயேசு அவரை வரும்படி கட்டளையிட்டார், ஏன் இல்லை? பீட்டர் படகில் இருந்து குதித்தார், ஆனால் சற்றுத் திணறினார் (அவர் தனது தலைக்கு மேல் இருப்பதாக நினைத்துக்கொண்டார்); இயேசு ஒரு கையால் அவரை நிலைநிறுத்தி, படகில் திரும்பிச் செல்ல உதவினார், அவர்கள் கரைக்குத் திரும்பிச் சென்றார்கள்.

இங்கே அதிசயம் இல்லை, ஒரு தவறான புரிதல். ஆயினும், உயிர்த்தெழுதலை பவுலஸால் அவ்வளவு எளிமையாக விளக்க முடியாது. இயேசு இறந்துவிட்டார். முற்றிலும் இறந்துவிட்டது. அவர் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். மூன்றாம் நாள் அவர் எழுந்தார். அல்லது அவர் இறந்துவிட்டாரா? பண்டைய யூத வரலாற்றாசிரியர் ஜோசபஸ், இந்த ஆய்வு முழுவதும் நாம் மீண்டும் மீண்டும் சந்திப்போம், ரோமானிய அதிகாரிகளை வற்புறுத்தியபோது, ​​தன்னுடைய இரண்டு தோழர்கள் தங்கள் சிலுவையிலிருந்து இறப்பதற்கு முன்பு அவர்களை அழைத்துச் செல்லும்படி அவர் வற்புறுத்தினார். இருவரில் ஒருவர் உண்மையில் கதை சொல்ல உயிர் பிழைத்தார். இந்த வரலாற்றுத் தகவல் பவுலஸுக்குத் தேவையான அனைத்து வெடிமருந்துகளையும் தருகிறது. பேஷனின் நிகழ்வுகளை அவர் புனரமைக்கும்போது, ​​சிலுவையில் அறையப்படுவதற்கு முன்னர் இயேசு தனது வாழ்க்கையின் ஒரு அங்குலத்திற்குள் அடித்து நொறுக்கப்பட்டார். ஏற்கனவே பலவீனமாகிவிட்டது, அவருடைய வாழ்க்கை நழுவத் தொடங்கியது, இயேசுவின் முக்கிய அறிகுறிகள் சிலுவையில் குறைந்துவிட்டன. அவர் நடைமுறையில் சுவாசத்தை நிறுத்தினார். ஆனால் மிகவும் இல்லை. அவர் மரண வாசலில் இருந்தார், ரோமானிய வீரர்கள் அவரை இறந்துவிட்டதாக தவறாக நினைத்தனர். அவர்களில் ஒருவர் தனது பக்கத்தில் ஒரு ஈட்டியை மாட்டிக்கொண்டார், கவனக்குறைவாக ஒரு ஃபிளெபோடோமி செய்தார் (அதாவது, இரத்தக் கசிவு, பவுலஸின் நாளில் ஒரு பொதுவான மருத்துவ நடைமுறை). பின்னர் அவர் சிலுவையிலிருந்து எடுத்துச் செல்லப்பட்டு, புதைக்கப்பட்ட மசாலாப் பொருட்களால் சுத்தமான துணியால் மூடப்பட்டு, பாறையிலிருந்து செதுக்கப்பட்ட கல்லறையில் வைக்கப்பட்டார். பின்னர், கல்லறையின் குளிரில், அசாதாரண வாசனையுடன், இயேசு தனது மரணம் போன்ற டார்பரில் இருந்து விழித்துக்கொண்டார். அவர் எழுந்து, அவருடைய கல்லறையிலிருந்து வெளிவந்து, சீஷர்களைச் சந்திக்கச் சென்றார். மூன்று நாட்களுக்கு முன்னதாகவே அவரை இறந்து புதைத்ததாக அவர்கள் பார்த்ததாக அவர்கள் நினைத்தார்கள். அவர்கள் எடுத்த முடிவு, முற்றிலும் இயற்கையானது என்றாலும், முற்றிலும் தவறாக இருந்தது. இயேசு மரித்தோரிலிருந்து உயிர்த்தெழுப்பப்பட்டார் என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். உண்மையில், அவர் ஒருபோதும் இறந்ததில்லை.

நற்செய்திகளின் அற்புதங்களுக்கு பவுலஸின் விளக்கங்கள் - அவை அனைத்தையும் அவர் விளக்க முடியும்! Today இன்று நமக்கு மிகவும் அயல்நாட்டு என்று தோன்றுகிறது; ஆனால் அறிவொளியின் பல மக்களுக்கு, நற்செய்திகள் உண்மையில் நிகழ்ந்த அற்புதங்களை பதிவு செய்தன என்ற கூற்றை விட, அவர்கள் நிறைய அர்த்தங்களை உணர்ந்தனர். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, யார் வேண்டுமானாலும் தவறு செய்யலாம், குழப்பமான அல்லது தவறாக வழிநடத்தப்பட்ட அல்லது ஏமாற்றப்பட்ட நபர்களை நாம் அனைவரும் அறிவோம். இவை அனைத்தும் நம் அன்றாட அனுபவங்களில் அடங்கும். ஆனால் ரொட்டிகளைப் பெருக்கவோ, தண்ணீரில் நடக்கவோ, மரித்தோரிலிருந்து உயிர்த்தெழுப்பவோ கூடிய நபர்களை நம்மில் எத்தனை பேர் அறிவோம்?



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
Permalink  
 

புராணங்களாக நற்செய்திகள்

1830 களுக்கு முன்பு, எல்லோரும் சுவிசேஷங்களை இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட வரலாறுகள் அல்லது இயற்கை வரலாறுகள் என்று புரிந்து கொண்டனர். பிரபல ஜெர்மன் இறையியலாளர் டேவிட் பிரீட்ரிக் ஸ்ட்ராஸ் எழுதிய தி லைஃப் ஆஃப் ஜீசஸ் கிரிட்டிகல் எக்ஸாமினேட் (ஜேர்மன் தலைப்பு தாஸ் லெபன் ஜேசு கிருதிஷ் பியர்பீட்) என்ற தலைப்பில் இரண்டு தொகுதி புத்தகத்தின் வெளியீட்டை 1835-36ல் பூமி சிதறடித்தது. இது ஒரு அற்புதமான புத்தகம்: நற்செய்திகளில் உள்ள ஒவ்வொரு கதையையும் உள்ளடக்கிய கிட்டத்தட்ட 1,500 பக்கங்கள் விரிவான மற்றும் நுணுக்கமான வாதங்கள். இது முற்றிலும் அதன் தலையில் நின்றது: ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சாதனை, எழுத்தாளருக்கு இருபத்தேழு வயது மட்டுமே என்று கருதி. (அதன் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு மேரி ஆன் எவன்ஸ்-நாவலாசிரியர் ஜார்ஜ் எலியட்-இருபத்தாறு வயதில் பழுத்த இளம் வயதிலேயே செய்யப்பட்டது. இது ஜார்ஜ் லூயிஸுடன் இணைவதற்கு முன்பே இருந்தது, எனவே ஜார்ஜ் லூயிஸுடன் தனது சொந்த எழுத்தைத் தொடங்கினார் தொழில், இது ஸ்ட்ராஸை விட குறைவான புத்திசாலித்தனமாக இல்லை, இருப்பினும் இந்த விஷயத்தில் குறைவான ஜெர்மானியராக இருந்தது!)

ஸ்ட்ராஸ் தனது காலத்தில் நற்செய்திகளைப் புரிந்துகொள்வதற்கான நடைமுறையில் இரு வழிகளையும் ஏற்கவில்லை. ஒருபுறம், அற்புதங்கள் நடக்காது என்றும், இதன் விளைவாக, நற்செய்திகள் அவற்றின் சித்தரிப்புகளில் உண்மையில் உண்மையாக இருக்க முடியாது என்றும் கூறிய பகுத்தறிவாளர்களுடன் அவர் உடன்பட்டார். ஆனால் மறுபுறம், அவர் நற்செய்தி கதைகளின் "அறிவொளி" இயற்கையான விளக்கங்களை நகைப்புக்குரியதாகக் கண்டறிந்தார், மேலும் பகுத்தறிவாளர்கள் இயேசுவின் முன் அறிவொளி பெற்ற சீஷர்களால் தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட்ட வரலாற்று நிகழ்வுகளை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார்கள் என்று நினைப்பதில் பகுத்தறிவாளர்கள் முற்றிலும் அடித்தளமாக இருப்பதாக நினைத்தனர். ஸ்ட்ராஸைப் பொறுத்தவரை, நற்செய்திகளில் அமானுஷ்ய வரலாறுகளோ இயற்கை வரலாறுகளோ இல்லை. மாறாக, அவற்றில் கட்டுக்கதைகள் உள்ளன.

ஸ்ட்ராஸை ஒரு வெறித்தனமான, நிராகரிக்கும் சந்தேக நபராக எழுதுவதற்கு முன்பு, "கட்டுக்கதை" என்ற வார்த்தையின் அர்த்தத்தை அவர் புரிந்துகொள்வது அவசியம். உண்மையில், இன்றைய பெரும்பாலான மக்கள் என்ன நினைப்பார்கள் என்று அவர் அர்த்தப்படுத்தவில்லை. இன்று, பெரும்பாலான மக்கள் ஒரு "கட்டுக்கதை" என்பது உண்மை இல்லாத ஒன்று என்று புரிந்துகொள்கிறார்கள். ஸ்ட்ராஸைப் பொறுத்தவரை அது நேர்மாறாக இருந்தது. ஒரு கட்டுக்கதை "உண்மை." ஆனால் அது நடக்கவில்லை. அல்லது, இன்னும் துல்லியமாக (மாறாக எளிமையாகச் சொன்னால்), ஸ்ட்ராஸைப் பொறுத்தவரை, ஒரு கட்டுக்கதை என்பது ஒரு வரலாறு போன்ற கதை, இது ஒரு மத உண்மையை வெளிப்படுத்துவதாகும். அதாவது, கதை ஒரு வரலாற்றுக் கதை போலக் கூறப்பட்டாலும், அது கற்பனையானது; அதன் நோக்கம் ஒரு வரலாற்றுப் பாடத்தை வெளிப்படுத்துவதல்ல, மாறாக உண்மை ஒன்றைப் பற்றி கற்பிப்பதாகும். நற்செய்திகள் இந்த வகையான கதைகளால் நிரம்பியுள்ளன.

ஸ்ட்ராஸின் பார்வை எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கான சிறந்த வழி ஒரு எடுத்துக்காட்டு. இயேசு தண்ணீரில் நடந்து சென்றதைக் கவனியுங்கள். ஸ்ட்ராஸ் கதையைச் சுருக்கமாகக் கூறுகிறார், அதன் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட அல்லது இயற்கையான விளக்கம் எதுவும் அர்த்தமல்ல என்பதைக் காட்டி, ஒரு புராண விளக்கத்திற்காக வாதிடுகிறார். அமானுஷ்யவாத பார்வையை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், நிகழ்வு உண்மையில் விவரிக்கப்பட்டது போலவே நடந்தது. இருப்பினும், அதை எவ்வாறு விளக்க முடியும்? இயேசு தண்ணீருக்கு மேல் நடக்க முடிந்தது என்பது எப்படி? அவரது உடலில் இல்லை (ஸ்ட்ராஸ் என்ன அழைக்கிறார்) "குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு", அதாவது, அது எதையும் எடைபோடவில்லை? இயேசுவுக்கு உண்மையில் எல்லோரையும் போல ஒரு உடல் இல்லை என்று அர்த்தம். ஆனால் அப்படியானால், இயேசுவே ஒரு மறைமுகமானவர், தோற்றத்தில் மட்டுமே மனிதர்.

இதை நினைக்கும் எவரும், ஸ்ட்ராஸ் விரைவாக சுட்டிக்காட்டுகிறார், ஆரம்பகால தேவாலயத்தால் கண்டனம் செய்யப்பட்ட டொசெடிசத்தின் (டோக்கியோ என்ற கிரேக்க வார்த்தையிலிருந்து, "தோன்றுவது" அல்லது "தோன்றுவது" என்று பொருள்படும்), பண்டைய மதங்களுக்கு எதிரான கொள்கைக்கு குற்றவாளி, இது இயேசு என்று கூறியது உண்மையில் மனிதர் அல்ல, ஆனால் "தோன்றியது" மட்டுமே. இயேசுவுக்கு ஒரு உடல் இல்லையென்றால், அவர் எப்படி அவருடைய இரத்தத்தை சிந்த முடியும்? அவர் ஒரு மனிதராக இல்லாவிட்டால், அவர் எப்படி இறக்க முடியும்? அவர் இரத்தம் சிந்தி இறக்கவில்லை என்றால், அவர் எவ்வாறு இரட்சிப்பைக் கொண்டுவந்திருப்பார்?

இல்லை, ஸ்ட்ராஸுக்கு இது சரியாகத் தெரியவில்லை. மேலும், இயேசுவின் உடல் அவருடைய ஊழியத்தின் ஆரம்பத்தில் குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு சக்தியைக் கொண்டிருந்தது என்பதை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

அவர் ஜானால் ஞானஸ்நானம் பெற்றார், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர் அப்போது தண்ணீருக்கு அடியில் செல்ல முடிந்தது என்று கருதுகிறார். ஆகவே, ஸ்ட்ராஸ் மியூசஸ், இயேசு ஒரு மாம்ச உடலுடன் ஆரம்பித்தார், ஆனால் காலப்போக்கில் மேலும் மேலும் உற்சாகமடைந்தார் என்று நாம் நினைக்க வேண்டும். அவருடைய ஊழியத்தின் ஆரம்பத்தில், இயேசுவை தண்ணீருக்கு அடியில் மூழ்கடிக்கவும், நடுவில் அவர் தண்ணீருக்கு மேலே நடக்கவும், கடைசியில்-அவர் முழுமையாக வெளிப்படையாகவும், எடையும் இல்லாதபோதும்-அவர் சரியாக மிதக்க முடியும் என்பதையும் இது விளக்குகிறது. பரலோகத்திற்கு. இந்த விருப்பமும் ஸ்ட்ராஸை அபத்தமானது என்று தாக்குகிறது, மேலும் இயேசு ஒரு உண்மையான, மனித மரணத்தை அனுபவித்தார் என்ற கருத்தை இது சமாளிக்க முடியாது.

சரி, ஒருவேளை, இயேசு ஒரு முழுமையான மனித உடல், எடை மற்றும் அனைத்தையும் கொண்டிருந்தார், ஆனால் விருப்பத்தின் ஒரு செயலால் தனது குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு சக்தியை இடைநிறுத்தும் திறனைக் கொண்டிருந்தார், அதனால் அவர் விரும்பாத போதெல்லாம் அவர் எடை போட வேண்டியதில்லை எதையும். இதுவும் ஸ்ட்ராஸை அபத்தமானது என்று தாக்குகிறது. ஒரு காரியத்திற்கு, மனிதர்களால் இதைச் செய்ய முடியாது, அதனால் இயேசு உண்மையில் ஒரு மனிதராக இருந்தால்-அவரைப் பற்றி தெய்வீகமாக வேறு எவரும் நினைத்தாலும்-அவரும் அதைச் செய்ய முடியாது. பேதுருவைப் பற்றி என்ன? அவரின் குறிப்பிட்ட ஈர்ப்பு விசையை ஒரு காலத்திற்கு நிறுத்த முடியுமா? இதை உண்மையில் யாராவது செய்ய முடியுமா? நீங்கள் வெறுமனே போதுமான நம்பிக்கை இருந்தால், நீங்கள் ஒரு பறவை போல பறக்க முடியும்?

நீங்கள் அப்படி நினைக்கலாம், ஆனால் ஸ்ட்ராஸ் அவ்வாறு செய்யவில்லை. வெளிப்படையாக, நீங்கள் காற்றில் ஜிப் செய்வதைப் பார்க்கும் வரை, நான் அவருடன் உடன்படுகிறேன் என்று நினைக்கிறேன்.

இயேசு தண்ணீரில் நடப்பதைப் பற்றிய அமானுஷ்ய விளக்கம், பின்னர், வேலை செய்யத் தெரியவில்லை. ஆனால் இயற்கையான விளக்கம் எந்தவொரு சிறப்பும் இல்லை, ஏனென்றால் உரை உண்மையில் சொல்வதை அது முற்றிலும் புறக்கணிக்கிறது. ஸ்ட்ராஸ் பவுலஸின் விளக்கத்தைக் குறிப்பிடுகிறார், ஆனால் அதற்கு எதிராக பல புள்ளிகளில் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறார். படகு ஏரியின் நடுவில் இருந்தது என்று உரை வெளிப்படையாகக் கூறுகிறது; சீடர்கள் நினைத்ததாக அது சொல்லவில்லை. அதுமட்டுமல்லாமல், இயேசு தண்ணீரில் அலைந்து கொண்டிருந்தார், ஆனால் அவர் அதன் மேல் நடந்து கொண்டிருந்தார் என்று உரை சொல்லவில்லை. படகில் இருந்து இறங்கியபின் பீட்டர் திணறினார், பின்னர் நிமிர்ந்து நின்றார் என்று சொல்லவில்லை, ஆனால் அவர் தண்ணீரில் நடந்து சென்றார், அப்போதுதான் மூழ்கத் தொடங்கினார். பவுலஸ் அதை விளக்குவதற்கு உரையை மாற்ற வேண்டும், அது விளக்கத்திற்கு மிகவும் பாதுகாப்பான அணுகுமுறையாகத் தெரியவில்லை.

இதன் விளைவாக, அமானுஷ்ய விளக்கம் உரையை விளக்க முடியாது மற்றும் இயற்கை விளக்கம் உரையை புறக்கணிக்கிறது. இந்த கதையில் உண்மையில் என்ன நடக்கிறது? ஸ்ட்ராஸின் கூற்றுப்படி, இரண்டு விளக்க முறைகளும் துல்லியமாக தவறு செய்கின்றன, ஏனெனில் அவர்கள் இருவரும் கதையை ஒரு வரலாற்றுக் கணக்காகப் பார்க்கிறார்கள். உண்மையில், இயேசு தண்ணீரில் நடப்பது ஒரு உண்மையான வரலாற்று நிகழ்வு அல்ல, ஆனால் ஒரு கட்டுக்கதை-இது ஒரு உண்மையை வெளிப்படுத்த முயற்சிக்கும் வரலாறு போன்ற கதை.

இது இப்படித்தான் செயல்படுகிறது: பண்டைய மதம், ஸ்ட்ராஸ் குறிப்புகள் மற்றும் குறிப்பாக ஆரம்பகால கிறிஸ்தவத்தில், இந்த வாழ்க்கையின் சோதனைகளையும் இன்னல்களையும் ஒரு புயல் தூண்டக்கூடிய கடலுடன் ஒப்பிடுவது உயிரையும் காலையும் அச்சுறுத்துகிறது. இந்த உலகத்தின் அச்சங்கள், வெறுப்புகள், பகைமைகளுக்கு மேலே உயரக்கூடியவர் யார்? இந்த வாழ்க்கையின் துன்புறுத்தல்கள், துன்பங்கள், பின்னடைவுகள் ஆகியவற்றை யார் வெல்ல முடியும்? நம் அன்றாட இருப்பின் சோதனைகள் மற்றும் துன்பங்களுக்கு மேல் யார் உயர முடியும்? புயல் நிறைந்த கடலில் யார் நிமிர்ந்து நடக்க முடியும்? இந்த கதையின்படி, இயேசுவால் முடியும். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவர் எழுந்தவர், காற்றை எதிர்கொண்டு அலைகளை மாஸ்டர் செய்யக்கூடியவர், எல்லா பயத்தையும் வெல்லக்கூடியவர், எல்லா சந்தேகங்களையும் போக்கக்கூடியவர், எல்லா துன்பங்களையும் வெல்லக்கூடியவர். அவர்தான் நாம் பின்பற்ற வேண்டும். நாம் அவ்வாறு செய்தால், நாமும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக உயர்ந்து, புயல் நிறைந்த வாழ்க்கைக் கடலில் நடக்க முடியும், காற்றினால் தடையின்றி, அலைகளால் பாதிக்கப்படாமல். ஆனால், பேதுருவை மீண்டும் மூழ்கத் தொடங்கக்கூடாது என்பதற்காக, நம்முடைய விசுவாசத்தில் கலங்காமலும், கலக்கமடையாமலும் இருக்க நாம் கவனமாக இருக்க வேண்டும். ஸ்ட்ராஸின் கூற்றுப்படி, தண்ணீரில் நடந்து செல்லும் கதை ஒரு கட்டுக்கதை. இது நடந்த ஒன்று அல்ல. அது நடக்கும் ஒன்று.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
Permalink  
 

மாடர்ன் டைம்ஸைத் தவிர்க்கிறது

1835-36ல் ஸ்ட்ராஸ் தனது இயேசுவின் வாழ்க்கையை வெளியிட்டதிலிருந்து நிறைய-நிறைய-நடந்துள்ளது. நற்செய்திகளின் ஒவ்வொரு விவரத்தையும் அறிஞர்கள் பல துளைத்துள்ளனர், ஆயிரக்கணக்கான புத்தகங்கள் மற்றும் கட்டுரைகள் துண்டிக்கப்பட்டுள்ளன, எண்ணற்ற பார்வைகள் மார்ஷல் செய்யப்பட்டன, விவாதிக்கப்பட்டன, நம்பப்பட்டுள்ளன, நிராகரிக்கப்பட்டுள்ளன. 1 ஆம் அத்தியாயத்திலிருந்து நம்முடைய தீர்க்கதரிசிகள் சிலர் சரியானவர்களாக மாறாவிட்டால், அவை எதுவும் விரைவில் முடிவடையாது.

ஆனால் ஸ்ட்ராஸிலிருந்து ஒரு விஷயம் மாறாமல் உள்ளது. அறிஞர்கள் தொடர்ந்து இருக்கிறார்கள்-இந்த நூற்றாண்டின் பெரும்பகுதி, விமர்சன அறிஞர்களில் பெரும்பான்மையினர்-அவர் சொன்னது எல்லாவற்றிலும் அல்லது பெரும்பாலான குறிப்பிட்ட விஷயங்களில் கூட இல்லை, ஆனால் அவர் சொன்னது பொதுவான பார்வையில் தான்.

சுவிசேஷங்களில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி வரலாற்று ரீதியாக நடக்காத கதைகள் உள்ளன, ஆனால் அவை ஒரு உண்மையை வெளிப்படுத்தும். இந்த கதைகளை "கட்டுக்கதைகள்" என்று அழைப்பதில் இன்று சில அறிஞர்கள் ஸ்ட்ராஸைப் பின்பற்றுவார்கள். இந்த சொல் இன்னும் கூட ஏற்றப்பட்டுள்ளது, பெரும்பாலான வாசகர்களுக்கு இது தவறான அர்த்தங்களை துல்லியமாக தெரிவிக்கிறது.

ஆனால் நற்செய்தி கணக்குகள் 100 சதவிகிதம் துல்லியமானவை அல்ல, அவை தெரிவிக்க முயற்சிக்கும் மத உண்மைகளுக்கு இன்னும் முக்கியமானவை என்ற கருத்து அறிவார்ந்த கில்டில் பரவலாகப் பகிரப்படுகிறது, அது கிட்டத்தட்ட பரவலாக அறியப்படவில்லை அல்லது அதற்கு வெளியே நம்பப்படவில்லை என்றாலும். உடன்படாத ஒரே அறிஞர்கள், இறையியல் காரணங்களுக்காக, பைபிளில் நேரடி, ஈர்க்கப்பட்ட, செயலற்ற, எந்த விதமான தவறுகளும், வரலாற்று-சிக்கல்களும் இல்லை-எதுவாக இருந்தாலும், கடவுளிடமிருந்து நேரடியாக முழுமையான சொற்கள் உள்ளன என்று நம்புகிறார்கள். . எல்லோரும் மிகவும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள்: நற்செய்திகள் பெரும்பாலும், பொதுவாக, பொதுவாக, அல்லது எப்போதாவது (சர்ச்சைகள் இருக்கும் இடம்) - சொன்னபடி நடக்காத கதைகளைக் கொண்டிருக்கின்றன, இருப்பினும் அவை ஒரு பாடம் கற்பிக்கக் கூடியவை.

இந்த பார்வையை அறிஞர்களை நம்பவைக்கும் பல வகையான ஆதாரங்களில் இறங்குவதற்கு முன், அதன் பொதுவான நம்பகத்தன்மையைப் பற்றி நான் ஏதாவது சொல்கிறேன். நடக்காத ஒரு உண்மையான கதை போன்ற ஒரு விஷயம் இருக்க முடியுமா? நாங்கள் நிச்சயமாக அவ்வாறு பேசமாட்டோம்: ஏதோ ஒரு "உண்மையான கதை" என்று நாங்கள் சொன்னால், அது நடந்த ஒன்று என்று அர்த்தம். ஆனால் உண்மையில், அது ஒரு வேடிக்கையான வழியாகும். என் குழந்தைகள் இளமையாக இருந்தபோது, ​​அவர்கள் இந்த பாடத்தை கற்றுக்கொண்டார்கள் (சரி, குறைந்தபட்சம் நான் இந்த பாடத்தை கற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தேன்) ஒவ்வொரு முறையும் நாம் ஒரு திரைப்படத்தைப் பார்க்க விரும்புகிறோம். பின்னர், இது ஒரு உண்மையான கதையா என்று அவர்கள் என்னிடம் கேட்டால், நான் வழக்கமாக "ஆம்" என்று பதிலளிப்பேன். ஆனால் நான் அதை வினோதமாகவோ அல்லது உறுதியாகவோ சொல்வதால், என் மனநிலையைப் பொறுத்து, அவர்கள் சற்று குழப்பமடைந்து கேள்வியைத் தொடருவார்கள்: "ஆனால் அது உண்மையில் நடந்ததா?" இதற்கு நான் "இல்லை" என்று கூறுவேன், பின்னர் நான் இங்கே கொடுக்கப்போகிறதைப் போல ஒரு விளக்கத்தை (பொதுவாக இது வேலை செய்யவில்லை) தொடங்குவேன்: ஒரு கதை உண்மையாக இருக்க வேண்டியதில்லை.

உண்மையில், இதைப் பற்றி நாம் சிந்திக்கும்போது கிட்டத்தட்ட நாம் அனைவரும் இதை உணர்கிறோம். எனக்குத் தெரிந்த அனைவரையும் பற்றி ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் கிரேடு பள்ளியின் போது ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் மற்றும் செர்ரி மரத்தின் கதை சொல்லப்பட்டது. ஒரு சிறுவனாக, ஜார்ஜ் தனது தந்தையின் மரத்திற்கு கோடரியை எடுத்துச் செல்கிறான். அவரது தந்தை வீட்டிற்கு வரும்போது, ​​"என் செர்ரி மரத்தை வெட்டியது யார்" என்று அவர் கோருகிறார், மேலும் இளம் ஜார்ஜ், குறும்புத்தனத்தை நோக்கி சற்று சாய்ந்தாலும், நேர்மையான பையனாக மாறிவிடுகிறார், "என்னால் ஒரு பொய்யை சொல்ல முடியாது; நான் செய்தேன். அது. "

இது மாறும் போது (எனது சில மாணவர்களின் கலகலப்புக்கு!), இந்த கதை ஒருபோதும் நடக்கவில்லை. இதை ஒரு உண்மைக்காக நாங்கள் அறிவோம், ஏனென்றால் அதை இட்டுக்கட்டியவர்-பார்சன் வீம்ஸ் என்று அழைக்கப்படும் ஒரு நபர், பின்னர் அந்த செயலைச் செய்தார்.

ஆனால் கதை நடக்கவில்லை என்றால், அதை ஏன் தொடர்ந்து சொல்கிறோம்? ஏனென்றால் சில மட்டத்தில், அல்லது பல நிலைகளில், அது உண்மை என்று நாங்கள் நினைக்கிறோம்.

ஒருபுறம், கதை எப்போதுமே பணியாற்றியது, பலரும் அதை ஒருபோதும் உணரவில்லை என்றாலும், தேசிய பிரச்சாரத்தின் ஒரு நல்ல பகுதி. தெஹ்ரானில் தரம் வாய்ந்த பள்ளி குழந்தைகளுக்கு இந்த கதை பரவலாக சொல்லப்படவில்லை என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். காரணங்கள் வெளிப்படையானவை. இது அமெரிக்காவின் தந்தையின் நேர்மை பற்றிய கதை. ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் யார்? அவர் ஒரு நேர்மையான மனிதர். உண்மையாகவா? அவர் எவ்வளவு நேர்மையானவர்? சரி, ஒரு முறை அவர் குழந்தையாக இருந்தபோது .... கதையின் புள்ளி? அமெரிக்காவின் தந்தை ஒரு நேர்மையான மனிதர். அவனால் ஒரு பொய்யைக் கூற முடியவில்லை. அமெரிக்கா நேர்மையின் அடிப்படையில் நிறுவப்பட்டது. அது ஒரு பொய்யைக் கூற முடியாது. அல்லது கதை செல்கிறது.

மறுபுறம் - இது உண்மையில் பல கைகள் இருக்கும் நிகழ்வுகளில் ஒன்றாகும்-தனிப்பட்ட ஒழுக்கத்தில் ஒரு முக்கியமான பாடத்தை வெளிப்படுத்த கதை செயல்படுகிறது. மக்கள் பொய் சொல்லக்கூடாது. அவர்கள் குழப்பமடைந்து ஏதாவது தவறு செய்தாலும் கூட. இது என் குழந்தைகள் கற்றுக்கொள்ள விரும்பிய ஒரு பாடம்: அவர்கள் என்னை பைத்தியமாக்கும் ஏதாவது செய்தாலும் (அது என் செர்ரி மரத்தை விட என் சமையல் அல்லது வி.சி.ஆரை உள்ளடக்கியதாக இருக்கலாம்), அவர்கள் என்னுடன் சுத்தமாக வர வேண்டும், அதைப் பற்றி பொய் சொல்லக்கூடாது . மக்கள் பொய் சொல்லக்கூடாது. அதனால் நானே அந்தக் கதையைச் சொல்லி நம்பினேன், அது நடந்ததாக நான் நினைக்கவில்லை என்றாலும்.

புதிய ஏற்பாட்டின் நற்செய்திகளில் அதுபோன்ற கதைகள் உள்ளன, உண்மைகளை வெளிப்படுத்தக்கூடிய கதைகள், குறைந்தது அவர்களிடம் சொன்னவர்களின் மனதில், ஆனால் அவை வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமானவை அல்ல. இருப்பினும், ஆதாரம் என்ன? அல்லது இது வெறுமனே விவிலிய அறிஞர்களால் கைகளில் அதிக நேரம் செலவழித்து, பைபிளின் நூல்கள் தங்களைத் தாங்களே பேச அனுமதிக்க போதுமான புத்தியில்லாத ஒரு கோட்பாடா?

உண்மையில் சான்றுகள், ஏராளமான சான்றுகள் மற்றும் பல்வேறு வகையானவை உள்ளன.

எல்லா ஆதாரங்களையும் கடந்து செல்வதற்குப் பதிலாக, இது இருபது தொகுதிகளை விரிவாக எடுக்கும், மற்றும் ஒட்டுமொத்தமாக சிந்திக்காத ஒரு பணி,

ஆர்ப்பாட்டம் the நற்செய்திகள் முழுவதும் பரவலாக என்ன நடக்கிறது என்பதைக் காட்ட இரண்டு உதாரணங்களை மட்டுமே கொடுக்க முடிவு செய்துள்ளேன். ஒரே நிகழ்வின் இரண்டு முரண்பாடான கணக்குகள் இரண்டுமே வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமாக இருக்க முடியாது என்பதற்கு சான்றுகள் ஒரு குறிப்பிட்ட தர்க்கத்தை முன்வைக்கின்றன. இந்த தர்க்கத்துடன் நீங்கள் உடன்படவில்லை என்றால், ஆதாரம் நம்பத்தகுந்ததாக இருக்காது. ஆனால் மீண்டும், கடந்த காலத்தில் என்ன நடந்தது என்பதை உங்களால் ஒருபோதும் கண்டுபிடிக்க முடியாது, ஏனென்றால் ஒவ்வொரு முரண்பாடான கணக்கும் உண்மை என்று நீங்கள் நினைப்பீர்கள்.

அப்படியானால், எனது எடுத்துக்காட்டுகள், இயேசுவைப் பற்றிய விவரங்களுடன் அவற்றின் சில விவரங்களுக்கு முரணாகத் தோன்றுகின்றன. விவரிக்கப்படும் அடிப்படை நிகழ்வுகள் நடக்கவில்லை என்பதே எனது கருத்து அல்ல என்பதை நான் வலியுறுத்துகிறேன். இந்த குறிப்பிட்ட கணக்குகள் இயேசுவின் பிறப்பு மற்றும் அவரது இறப்பைக் கையாளுகின்றன என்பதால், அவை வரலாற்று ரீதியாக மிகவும் பொதுவான சொற்களில் துல்லியமானவை என்று நாம் கருதலாம்: இயேசு பிறந்தார், அவர் இறந்தார்! என் கருத்து என்னவென்றால், நற்செய்தி எழுத்தாளர்கள் தங்கள் விவரங்களுக்கு முரணான கணக்குகளை எங்களுக்கு வழங்கியுள்ளனர்.

இந்த முரண்பாடுகள் கதைகள் முற்றிலும் துல்லியமானவை என்று நாம் நினைப்பது சாத்தியமில்லை. மேலும், துல்லியமாக இந்த முரண்பாடுகள் தான் (சில நேரங்களில்) எழுத்தாளர்கள் தெரிவிக்க விரும்பிய "உண்மைகளை" சுட்டிக்காட்டுகின்றன. இயேசுவின் கதையின் முடிவில், அவருடைய மரணத்தின் விவரங்களுடன் தொடங்குவோம்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
Permalink  
 

யோவானில் நடக்காத "உண்மை" கதைகள் (விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி): யோவானில் இயேசுவின் மரணம்

குறிப்பாக தெளிவாக என்னைத் தாக்கும் ஒரு உதாரணத்துடன் தொடங்குவேன். இது இயேசுவின் சிலுவையில் அறையப்படுவது தொடர்பான சில விவரங்களை உள்ளடக்கியது. இந்த பிரச்சினை மிகவும் எளிமையான கேள்வியுடன் தொடர்புடையது: இயேசு எப்போது இறந்தார்? இந்த எடுத்துக்காட்டில் நாம் பார்ப்பது போல, தலைமுடி அல்லது ஒரு பகுதி கைரேகை போன்ற சிறிய மற்றும் மிகச்சிறியதாகத் தோன்றும் ஒன்று, ஒருவர் எதிர்பார்ப்பதை விட ஒரு வாழ்க்கையை மாற்றும் முக்கியத்துவத்தைக் கொண்டிருக்கலாம்-உதாரணமாக, ஒரு வெகுஜன கொலைகாரனின் தண்டனை ஒரு கதையின் சிறிய மற்றும் மிகச்சிறிய விவரங்கள் அதன் வரலாற்று மதிப்பைப் புரிந்துகொள்வதில் மகத்தான தாக்கங்களை ஏற்படுத்தக்கூடும்.

புதிய ஏற்பாட்டின் நான்கு நற்செய்திகளும் யூதர்களின் பஸ்கா பண்டிகையின்போது இயேசு இறந்துவிட்டதாக ஒப்புக்கொள்கின்றன. இந்த விருந்து ஆண்டுதோறும் யூதேயாவின் தலைநகரான எருசலேமில் கொண்டாடப்பட்டது. யூத வேதவசனங்களின்படி, எகிப்தில் அதன் நானூறு ஆண்டுகால அடிமைத்தனத்திலிருந்து இஸ்ரவேல் தேசம் விடுவிக்கப்பட்டதை நினைவுகூரும் விதமாக, நியாயப்பிரமாணத்தை வழங்கிய மோசே மூலமாக, அதன் கொண்டாட்டம் கடவுளால் தவிர வேறு யாராலும் பரிந்துரைக்கப்படவில்லை. யாத்திராகமம் புத்தகத்தில் இன்னும் பாதுகாக்கப்பட்டுள்ள கணக்கின் படி, எகிப்தின் பார்வோனை எதிர்கொள்ளவும், இஸ்ரவேலர்களை அவர்களின் அடிமைத்தனத்திலிருந்து விடுவிக்கும்படி கடவுள் மோசேயை எழுப்பினார். பார்வோன் மறுத்தபோது, ​​கடவுள் எகிப்தியர்களுக்கு எதிராக பத்து வாதைகளை அனுப்பினார், அவற்றில் பத்தில் ஒரு பகுதி மிக மோசமானது-ஒவ்வொரு எகிப்திய குடும்பத்தின் முதல் குழந்தை (மற்றும் விலங்கு) மரணம். இந்த இறுதி வாதத்தின் போது இஸ்ரவேலரைப் பாதுகாப்பதற்காக, ஒவ்வொரு இஸ்ரவேல் குடும்பத்தினரையும் பலியிடும்படி கடவுள் மோசேக்கு அறிவுறுத்தினார், அதன் இரத்தத்தை அவர்களின் வீட்டின் வீட்டு வாசல்களிலும் லிண்டல்களிலும் பரப்பினார்.

அன்று இரவு, மரண தூதன் வந்தபோது, ​​அவர் இரத்தத்தால் குறிக்கப்பட்ட வீடுகளை "கடந்து செல்வார்". அன்று மாலை அவசரமாக ஒரு உணவை உண்ணும்படி இஸ்ரவேலருக்கு மோசே அறிவுறுத்தியது-புளித்த ரொட்டி தயாரிக்கக்கூட நேரம் இல்லை. அவர்கள் அனைவரும் சொன்னபடி செய்தார்கள், மரண தூதன் வந்தான், பார்வோன் தன் மக்களின் நிலத்தை விடுவிக்க முடிவு செய்தான், அவன் அவர்களை வெளியேற்றும்படி கட்டளையிட்டான், அவர்கள் செங்கடலுக்கு ஓடினார்கள், மனம் மாறிய பார்வோனுடன், சூடான நாட்டத்தில் . கடவுள் தனது மக்களுக்காக கடலைப் பிரித்தார், மேலும் எகிப்திய இராணுவத்தை முழுவதுமாக அழிப்பதற்காக காலத்தின் வேகத்தில் அதை திருப்பி அனுப்பினார்.

அதன்பிறகு ஒவ்வொரு ஆண்டும், இஸ்ரேலியர்கள் ஒரு சிறப்பு கொண்டாட்ட உணவை உண்பதன் மூலம் அடையாள உணவுகளை சாப்பிட்டனர்: ஒரு பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டி, புளிப்பில்லாத ரொட்டி, கசப்பான மூலிகைகள் (அடிமைத்தனத்தின் கடுமையான ஆண்டுகளை நினைவுபடுத்துவதற்காக), பல கப் மது (பிரதிநிதித்துவம், ஒருவேளை, இரத்தம்) மற்றும் பல. இயேசுவின் நாட்களில், யூதர்கள் உலகெங்கிலும் இருந்து எருசலேமுக்கு இந்த நிகழ்வைக் கொண்டாடுவார்கள். எருசலேம் ஏன்? ஏனென்றால், பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியின் பலி உட்பட, கடவுளுக்கு பலியிடக்கூடிய ஒரே இடம் எருசலேம் ஆலயத்தில் இருப்பதாக யூதர்கள் பொதுவாக நம்பினர், இது கடவுள் தனது சிறப்பு புனித இடமாக நியமித்திருந்தது, அதற்குள், அதன் உட்புறத்தில் சரணாலயத்தில், அந்த இடத்தின் புனிதமான பகுதியில், உண்மையில், "பரிசுத்த புனிதர்" என்று அழைக்கப்படுகிறது, கடவுளே வசிப்பார் என்று நம்பப்பட்டது (பார்க்க யாரும் வர அனுமதிக்கப்படவில்லை; அறைக்கு ஒரு முறை மட்டுமே நுழைய முடியும் ஆண்டு, பாவநிவிர்த்தி நாளில், அப்பொழுதுதான் பிரதான ஆசாரியரால், அவருடைய ஜனமான இஸ்ரவேலுக்காக கடவுளின் முன்னிலையில் ஒரு பலியைச் செய்தார்).

இந்த வருடாந்திர பஸ்கா நிகழ்ச்சிக்காக யூதர்கள் எருசலேமுக்கு வருவார்கள், உலகம் முழுவதிலுமிருந்து ஆயிரக்கணக்கான யூதர்கள். அவர்கள் வந்தவுடன் ஒரு ஆட்டுக்குட்டியை வாங்குவர், பிற்பகல் கொண்டாட்ட உணவை சாப்பிடுவதற்கு முன்பு, அவர்கள் அதை கோவிலுக்கு கொண்டு வருவார்கள், அங்கு ஒரு பாதிரியார் அதை கடவுளுக்கு பலியிடுவார், அதன் இரத்தத்தை வடிகட்டுவார், தோலை அகற்றி, அதை வணக்கத்திற்கு திருப்பி விடுவார் பண்டிகை சாப்பாட்டிற்கான தயாரிப்பில் ஒரு துப்பில் வறுத்தெடுப்பதற்காக சடலத்தை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்வார்.

உணவைப் பற்றி நான் சொல்ல வேண்டிய மீதமுள்ள விஷயங்களுக்கு, பண்டைய யூதர்களின் நாட்களைக் கணக்கிடுவதற்கான வழி இன்று பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படும் ஒன்றிலிருந்து வேறுபடுகிறது என்பதை நினைவில் கொள்வது அவசியம். பெரும்பாலான மக்கள் நள்ளிரவில் தொடங்கி ஒரு புதிய நாள் பற்றி நினைக்கிறார்கள். உத்தியோகபூர்வ யூத நாள் இருட்டாகும்போது தொடங்குகிறது. (டால்முட் என்று அழைக்கப்படும் பண்டைய புனிதமான புத்தகங்களில், ஒருவர் வானத்தில் மூன்று நட்சத்திரங்களைக் கண்டறியும் நாள் தொடங்குகிறது.) அதனால்தான் சப்பாத்-இன்றும் கூட-சூரிய அஸ்தமனத்திற்குப் பிறகு வெள்ளிக்கிழமை இரவு தொடங்குகிறது.

எனவே, நான் இங்கே ஓவியம் வரைந்து கொண்டிருக்கும் வரலாற்று காட்சியில், பஸ்கா பண்டிகைக்கான தயாரிப்பு நாளில், யூத கொண்டாட்டங்கள் பிற்பகலில் கோயிலுக்கு ஒரு ஆட்டுக்குட்டியைக் கொண்டு வந்து அதை வறுத்த வீட்டிற்குச் செல்வார்கள். அன்றிரவு, மறுநாள் ஆரம்பத்தில் அவர்களுக்கு-அவர்கள் பஸ்கா உணவை சாப்பிடுவார்கள். "புளிப்பில்லாத அப்பத்தின் விருந்து" என்று அழைக்கப்படும் பஸ்காவுடன் இணைந்து கொண்டாடப்படும் வாராந்திர திருவிழாவின் முதல் நாளாகவும் இந்த தயாரிப்பு நாள் இருந்தது. பஸ்கா நாள், பின்னர், மாலை உணவில் இருந்து மறுநாள் காலை மற்றும் பிற்பகல் வரை நீடித்தது, அது மீண்டும் இருட்டாகும் வரை, அந்த நேரத்தில் அது பஸ்காவுக்கு அடுத்த நாள் ஆனது.

 

எனவே, சுவிசேஷங்களுக்குத் திரும்பு. நான்கு கணக்குகளின்படி, விருந்தின் போது இயேசு இறந்தார். ஆனால் எப்போது? நம்மிடம் உள்ள முந்தைய கணக்கு-அதாவது, எழுதப்பட்ட முதல் நற்செய்தி, அடுத்த அத்தியாயத்தில் நாம் பார்ப்பது மார்க். இங்கே நிகழ்வுகளின் காலவரிசை மிகவும் தெளிவாக உள்ளது. புளிப்பில்லாத அப்பத்தின் முதல் நாளில், "பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியை பலியிடும்போது," இயேசுவின் சீடர்கள் அவரிடம் "எங்கே வேண்டும்" என்று கேட்டார்கள் "ஆயத்தங்களை செய்ய ... பஸ்காவை சாப்பிட" என்று மாற்கு 14: 12 ல் நமக்குக் கூறப்பட்டுள்ளது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், இது பஸ்கா பண்டிகைக்கான தயாரிப்பு நாள். அவருடைய அறிவுறுத்தல்களைப் பின்பற்றி, அவர்கள் ஏற்பாடுகளைச் செய்கிறார்கள், அன்றிரவு அவருடன் உணவைச் சாப்பிடுகிறார்கள். அவர் ரொட்டியை எடுத்து, அது அவரது உடலையும், மது கோப்பையையும் குறிக்கிறது என்று கூறும்போது, ​​அது அவருடைய இரத்தத்தை குறிக்கிறது (அல்லது "என்பது") என்று கூறுகிறது, இல்லையெனில் ஏற்கனவே குறியீட்டு உணவுகளில் புதிய முக்கியத்துவத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இரவு உணவிற்குப் பிறகு, இயேசுவும் அவருடைய சீஷர்களும் கெத்செமனே தோட்டத்திற்குச் செல்ல புறப்படுகிறார்கள், அங்கு இயேசு ஜெபிக்கிறார், யூதாஸ் இஸ்காரியோட் காட்டிக் கொடுக்கப்பட்டு கைது செய்யப்படுகிறார். அவர் தீர்ப்புக்காக ஒரு யூத சபை முன் ஆஜராகி, இரவை சிறையில் கழிக்கிறார், மறுநாள் காலையில் ரோமானிய ஆளுநர் பொன்டியஸ் பிலாத்து முன் ஆஜரானார். இயேசு உடனடியாக சிலுவையில் அறையப்படுகிறார். அது எப்போது என்று எங்களுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது: "காலை ஒன்பது மணி" (15:25) - பஸ்கா உணவு சாப்பிட்ட பிறகு காலை.

இதுவரை மிகவும் நல்ல. யோவானின் நற்செய்தியில் இதே நிகழ்வுகளின் கணக்கை உன்னிப்பாக ஆராயும்போது சிக்கல் வருகிறது, இது எழுதப்பட்ட நமது நற்செய்திகளில் கடைசியாக கருதப்படுகிறது. பஸ்காவைக் கொண்டாடுவதற்காக இயேசு எருசலேமுக்கு வந்தார் என்பதையும் யோவான் சுட்டிக்காட்டுகிறார் (யோவான் 11:55; 12:12). மேலும், இயேசு மீண்டும் தம்முடைய சீஷர்களுடன் கடைசி உணவை உட்கொண்டதாகக் கூறப்படுகிறது. ஆனால், வித்தியாசமாக, இந்த இறுதி உணவு பஸ்கா பண்டிகைக்கு முன்பே நடந்தது என்று எங்களுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது (13: 1); குறிப்பாக, பஸ்காவை "தயார்" செய்யும்படி இயேசு எங்கு விரும்புகிறார் என்று சீஷர்கள் ஒருபோதும் கேட்கவில்லை. மேலும், ரொட்டி மற்றும் திராட்சை ஆகியவற்றின் அடையாள முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி பேசுவதற்கு பதிலாக, இயேசு சீடர்களின் கால்களைக் கழுவுகிறார். இந்த இறுதி உணவு பஸ்கா என்று யோவானில் எந்த அறிகுறியும் இல்லை. உண்மையில், முற்றிலும் மாறாக. இரவு உணவுக்குப் பிறகு இயேசு ஜெபிக்க வெளியே செல்கிறார் (18: 1), யூதாஸால் காட்டிக் கொடுக்கப்பட்டு கைது செய்யப்படுகிறார். அவர் யூத அதிகாரிகள் முன் ஆஜராகி, இரவை சிறையில் கழிக்கிறார், மறுநாள் காலையில் பொன்டியஸ் பிலாத்து முன் ஆஜரானார், அவர் தூக்கிலிடப்படுவதைக் கண்டிக்கிறார். இது எப்போது என்று எங்களுக்குக் கூறப்படுகிறது: "இப்போது அது பஸ்காவுக்கான தயாரிப்பு நாள்; அது மதியம்" (19:14). இயேசு உடனடியாக சிலுவையில் அறையப்படுகிறார்.

பஸ்காவுக்கான தயாரிப்பு நாள்? ஆயத்த நாளின் பிற்பகலில் இயேசுவை எவ்வாறு தூக்கிலிட முடியும்? மார்க்கின் நற்செய்தின்படி, அன்றிரவு வரை அவர் கைது செய்யப்படவில்லை, மறுநாள் காலை 9:00 மணிக்கு சிலுவையில் வைக்கப்பட்டார். இந்த கணக்குகளை எவ்வாறு சரிசெய்ய முடியும்?

பைபிளில் ஏதேனும் தவறுகள் இருக்கக்கூடும் என்று நினைக்க மறுக்கும் மக்கள் பல ஆண்டுகளாக முயற்சித்திருந்தாலும், அவர்கள் இருக்க முடியாது. உண்மை என்னவென்றால், ஆலயத்தில் பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டிகளை பலியிட்டபோது மதியம் இயேசு தூக்கிலிடப்பட்டார் என்று ஜான் கூறுகிறார், மேலும் ஆட்டுக்குட்டிகளை சாப்பிட்டபின் மறுநாள் காலையில் தான் தூக்கிலிடப்பட்டதாக மார்க் கூறுகிறார்.

வித்தியாசத்தை சரிசெய்ய முடியாது என்றாலும், அதை விளக்க முடியும். நம்முடைய கடைசி நற்செய்தி எழுதப்பட்ட ஜான் எழுதியவர், உண்மையில் ஏதோ சொல்ல முயற்சிக்கிறார், இயேசு தனது கதையைச் சொன்ன விதத்தில் ஒரு "உண்மை-கூற்று" செய்ய முயற்சிக்கிறார். வாசகர்கள் நீண்டகாலமாகக் குறிப்பிட்டுள்ளனர்-இது ஒரு விபத்து அல்லது நம்முடைய தற்போதைய சங்கடத்துடன் தொடர்பில்லாதது-இயேசுவை "கடவுளின் ஆட்டுக்குட்டி" என்று வெளிப்படையாக அடையாளம் காட்டும் ஒரே நற்செய்தி யோவான்தான். உண்மையில், நற்செய்தியின் ஆரம்பத்திலேயே, இயேசுவின் முன்னோடி யோவான் ஸ்நானகர் அவரைப் பார்த்து, "இதோ, உலகின் பாவங்களை நீக்கும் தேவனுடைய ஆட்டுக்குட்டி" (1:29); ஏழு வசனங்களுக்குப் பிறகு, அவர் அதை மீண்டும் கூறுகிறார்: "இதோ தேவனுடைய ஆட்டுக்குட்டி" (1:36). யோவானின் நற்செய்தி இவ்வாறு இயேசுவை பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியாக சித்தரிக்கிறது, அவருடைய சிந்திய இரத்தம் எப்படியாவது இரட்சிப்பைக் கொண்டுவருகிறது, பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டியின் இரத்தம் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் இஸ்ரவேல் புத்திரருக்கு இரட்சிப்பைக் கொடுத்தது போல. ஆயினும், இயேசுவின் மரணம் பற்றிய யோவானின் காலவரிசைக்கும் இதற்கும் என்ன சம்பந்தம்?

பல வாசகர்களுக்கு இது இப்போது தெளிவாகத் தோன்றும்: ஜான், அல்லது அவரிடம் கதையைச் சொன்ன ஒருவர், ஒரு இறையியல் புள்ளியைப் பெறுவதற்காக ஒரு வரலாற்றுத் தரத்தில் சிறிது மாற்றத்தை ஏற்படுத்தினார். யோவானைப் பொறுத்தவரை, இயேசு உண்மையில் கடவுளின் ஆட்டுக்குட்டி. அவர் அதே நேரத்தில் (தயாரிப்பு நாளின் பிற்பகலில்), அதே இடத்தில் (ஜெருசலேம்), மற்றும் பஸ்கா ஆட்டுக்குட்டிகளைப் போலவே அதே மக்களின் (யூதத் தலைவர்கள், குறிப்பாக பாதிரியார்கள்) கைகளிலும் இறந்தார். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஜான் ஒரு கதையை வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமாக சொல்லவில்லை, ஆனால் அவரது தீர்ப்பில், இறையியல் ரீதியாக உண்மை.

நற்செய்திகள் இந்த வகையான கதையால் நிரப்பப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. சில நேரங்களில் வரலாற்றுத் தவறானது சிறிய மற்றும் மிகச்சிறிய விவரங்களுடன் தொடர்புடையது, இங்குள்ளதைப் போல (இவற்றை நாம் எப்போதுமே வரலாற்று துப்பறியும் நபர்களாக நினைப்பது போல, கைரேகை அல்லது முடியின் இழைகளைத் தேடுவோம்); சில சமயங்களில், அவை முழு விவரிப்புகளையும், முழு நீளக் கதைகளையும் உள்ளடக்கியது, அவை பண்டைய வரலாற்றில் முற்றிலும் அக்கறையற்ற மற்றும் துல்லியமான படிப்பினைகளைத் தரவில்லை - நற்செய்தி எழுத்தாளர்கள் எவரும் குறிப்பாக சந்ததியினருக்காக பெயர்களையும் தேதிகளையும் மறுசீரமைப்பதில் ஆர்வமாக இருப்பதைப் போல - மாறாக கிறிஸ்தவர்கள் கடவுளின் குமாரன் என்று கருதியவரைப் பற்றிய இறையியல் உண்மைகளைத் தெரிவிக்க.

நவீன வரலாற்றாசிரியர்களாகிய நாம் எப்படி இருக்கிறோம் என்பதைப் பார்க்க வேண்டும்-அதாவது, உண்மையில் என்ன நடந்தது, எப்போது, ​​யாரால் யார் என்பதை அறிய விரும்புவோர் இந்த இறையியல் ரீதியாக வடிவமைக்கப்பட்ட கணக்குகளுக்குப் பின்னால் வந்து உண்மையான நிகழ்வுகளை வெளிக்கொணர முடியும் அவர்களுக்கு. ஆனால் இப்போதைக்கு, சுவிசேஷங்கள் சில சமயங்களில் முழு விவரிப்புகளையும் எவ்வாறு வழங்குகின்றன என்பதைக் காண்பிப்பதற்கு பிரச்சினையின் மற்றொரு விளக்கத்தை வழங்குவது மிக முக்கியமானதாக இருக்கலாம், அவற்றின் மத அல்லது இறையியல் மதிப்பு இருந்தபோதிலும், விமர்சன அறிஞர்களால் வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமாக காணப்படவில்லை.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
Permalink  
 

நடக்காத "உண்மை" கதைகள் (விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி): லூக்காவில் இயேசுவின் பிறப்பு மத்தேயு மற்றும் லூக்கா நற்செய்திகளின் ஆரம்பத்தில் பழக்கமான கதைகளிலிருந்து ஒரு எடுத்துக்காட்டு எடுக்கலாம். இயேசுவின் பிறப்பின் நிகழ்வுகளை விவரிக்கும் ஒரே நற்செய்திகள் இவைதான் (மாற்கு மற்றும் யோவான் இரண்டிலும், இயேசு வயது வந்தவராக தனது முதல் தோற்றத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்). வியக்கத்தக்கது என்னவென்றால், பெரும்பாலான வாசகர்கள் கவனிக்காதது என்னவென்றால், இரண்டு கணக்குகளும் ஒன்றிலிருந்து ஒன்று வேறுபட்டவை. மத்தேயுவில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள பெரும்பாலான நிகழ்வுகள் லூக்காவிடம் இல்லை, நேர்மாறாகவும் உள்ளன. தன்னைத்தானே, இது வரலாற்று சிக்கல்களை உருவாக்க வேண்டிய அவசியமில்லை: நிச்சயமாக இரண்டு நபர்கள் இரண்டாம் உலகப் போரின் முற்றிலும் துல்லியமான கணக்குகளை எழுத முடியும், அதே நிகழ்வுகளை ஒருபோதும் குறிப்பிட மாட்டார்கள். பிரச்சனை என்னவென்றால், மத்தேயுவுக்கும் லூக்காவுக்கும் இடையிலான சில வேறுபாடுகள் ஒருவருக்கொருவர் சமரசம் செய்வது மிகவும் கடினம். குறைந்தபட்சம், நாம் பார்ப்பது போல், இது ஒரு பிரச்சினை.

மத்தேயுவில் உள்ள கணக்கிலிருந்து ஆரம்பிக்கலாம், அதை நீங்களே படிக்க விரும்பலாம் (மத் 1: 18-2: 23). இயேசுவின் தாய் மரியா யோசேப்புடன் நிச்சயதார்த்தம் செய்து கொண்டார், ஆனால் அவர்கள் திருமணத்தை முடிப்பதற்கு முன்பு, அவர் "குழந்தையுடன் இருப்பது கண்டறியப்பட்டது" என்று இங்கே சொல்லப்படுகிறோம். ஒரு ஊழலைத் தவிர்ப்பதற்காக, திருமணத்தை ரகசியமாக நிறுத்த ஜோசப் முடிவு செய்கிறார், ஆனால் தீர்க்கதரிசனத்தின் நிறைவேற்றத்தில், பரிசுத்த ஆவியானவர் மூலமாக மரியா கருத்தரித்ததாக ஒரு கனவில் கூறப்படுகிறது. யோசேப்பு மரியாவை தன் மனைவியாக எடுத்துக்கொள்கிறார், குழந்தை பிறந்தது, அவர்கள் அவரை இயேசு என்று அழைக்கிறார்கள்.

அப்படியானால், கதைகளை நாம் என்ன செய்வது? அவர்கள் வலியுறுத்துவதைக் கருத்தில் கொள்வதே மிகச் சிறந்த விஷயம். பண்டைய காலங்களில் ஆர்வமுள்ள நம்மவர்களுக்கு துல்லியமான வரலாற்று படிப்பினைகளை தெரிவிக்க அவை இல்லை. மத்தேயு மற்றும் லூக்கா இருவரும் வெவ்வேறு வழிகளில்-இயேசுவின் பிறப்பைப் பற்றிய சில அடிப்படை விஷயங்களை வலியுறுத்துகிறார்கள்: அவருடைய தாய் ஒரு கன்னிப்பெண், அவர் பெத்லகேமில் பிறந்தார். இந்த கதைகளில் முக்கியமானது இந்த அடிப்படை புள்ளிகள். அவர் பிறந்திருந்தாலும், அவரது பிறப்பு சாதாரணமானது அல்ல; அவர் நாசரேத்திலிருந்து வந்திருந்தாலும், அவர் பெத்லகேமில் பிறந்தார்.

முதல் புள்ளியின் முக்கியத்துவம் மிகவும் வெளிப்படையானது: இயேசு நம்மில் மற்றவர்களைப் போலவே இருந்தபோதிலும், அவரும் வித்தியாசமாக இருந்தார் என்பதை இது காட்டுகிறது. அவரது தாயார் ஒரு கன்னிப்பெண்; அவருடைய தந்தை கடவுளே. இந்த விடயம் குறிப்பாக லூக்காவால் வலியுறுத்தப்படுகிறது (லூக்கா 1:35 ஐக் காண்க; இயேசு ஒரு கன்னிப் பெண்ணால் பிறந்தவர் என்று மத்தேயு வலியுறுத்துகிறார், ஏனென்றால் அவர் இருப்பார் என்று வேதம் கணித்துள்ளது; மத். 1:23, ஏசாவை மேற்கோள் காட்டி 7:14). நீங்கள் ஏற்கனவே யூத வேதவசனங்களை நன்கு அறிந்திருந்தால் மட்டுமே இரண்டாவது புள்ளியின் முக்கியத்துவம் தெளிவாகத் தெரிகிறது. எபிரேய தீர்க்கதரிசி மீகா இஸ்ரவேலின் இரட்சகர் பெத்லகேமிலிருந்து வருவார் என்று சுட்டிக்காட்டினார் (மைக்கா 5: 2). நற்செய்தி எழுத்தாளர்கள் இருவருக்கும் இந்த தீர்க்கதரிசனம் தெரியும் - மத்தேயு அதை வெளிப்படையாக மேற்கோள் காட்டுகிறார் (மத் 2: 6). ஆனால் இயேசு நாசரேத்திலிருந்து வந்தவர் என்பதையும் இருவருக்கும் தெரியும் (மாற்கு 1: 9; 6: 1; யோவான் 1: 45-46 ஐயும் காண்க). நாசரேத்திலிருந்து வந்தால் அவர் எவ்வாறு மீட்பராக இருக்க முடியும்? இயேசு இரட்சகராக இருந்தார் என்பதை மத்தேயுவும் லூக்காவும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். எனவே, அவர்களைப் பொறுத்தவரை, அவர் நாசரேத்திலிருந்து வந்திருந்தாலும், அவர் உண்மையில் பெத்லகேமில் பிறந்தார். ஆனால் அவர்கள் இருவரும் அவரை பெத்லகேமில் பிறக்கும் வழிகள் ஒருவருக்கொருவர் முரண்படுகின்றன, மேலும் பழங்காலத்தில் இருந்து நமக்கு வந்த வரலாற்றுப் பதிவுகளுடன்.

இதைப் போலவே சொல்வது: நற்செய்திகளில் கதை மற்றும் வரலாறு நாம் பார்க்கக்கூடிய பல எடுத்துக்காட்டுகள் உள்ளன, ஆனால் இயேசுவின் மரணம் மற்றும் பிறப்பிலிருந்து இந்த விவரங்கள் போதுமானதாக இருக்கலாம், இப்போதைக்கு, என் கருத்தை தெரிவிக்க: கணக்குகள் உள்ளன விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி வரலாற்று ரீதியாக துல்லியமாக இல்லாத நற்செய்திகள். புதிய ஏற்பாட்டு நற்செய்திகளைப் பற்றிய நமது பாராட்டுக்கு இது சமரசம் செய்ய வேண்டிய அவசியமில்லை. இந்த கணக்குகள் முதல் நூற்றாண்டு பற்றிய சுவாரஸ்யமான உண்மைகளை கற்பிப்பதற்காக அல்ல. அவை இயேசுவைப் பற்றிய விஷயங்களைக் கற்பிப்பதற்காகவே. ஜானைப் பொறுத்தவரை, அவர் கடவுளின் ஆட்டுக்குட்டி (எனவே அவர் இறந்த நாள் மற்றும் நேரத்தின் மாற்றம்); மத்தேயு மற்றும் லூக்காவைப் பொறுத்தவரை, அவர் தேவனுடைய குமாரன் (ஆகவே கன்னிப் பிறப்பு) மற்றும் மீட்பர் / மேசியா (எனவே பெத்லகேமில் பிறந்தவர்). இந்த இறையியல் கூற்றுகளுடன் உடன்படும் கிறிஸ்தவ வாசகர்களுக்கு, இயேசுவின் பிறப்பு மற்றும் இறப்பு பற்றிய வரலாற்று உண்மைகள் அநேகமாக அவர் உண்மையில் யார் என்பதை அறிவதை விட மிகக் குறைவான முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை. ஆனால் வரலாற்றாசிரியர்களுக்கு, ஒரு காரணத்திற்காகவோ அல்லது இன்னொரு காரணத்திற்காகவோ கடந்த காலத்தில் உண்மையில் என்ன நடந்தது என்பதை அறிய விரும்பினால், இந்த இறையியல் ரீதியாக ஊக்கப்படுத்தப்பட்ட கணக்குகளின் பின்னணியில் உள்ள வரலாற்று உண்மைகள் தங்களுக்கு முக்கியமானவை.

ஆயினும், இறையியல் புள்ளிகளைச் செய்வதற்காக வரலாற்றுத் தரவை மாற்றியமைத்த கதைகளால் நற்செய்திகள் நிரம்பியிருந்தால் நாம் எவ்வாறு உண்மைகளைப் பெற முடியும்? இது ஒரு சிக்கலான கேள்வி, இது ஒரு நல்ல பிரதிபலிப்பு தேவைப்படுகிறது. முதல் கட்டமாக, நம்முடைய நற்செய்திகளை எவ்வாறு முதன்முதலில் பெற்றோம் என்பதை இன்னும் கொஞ்சம் முழுமையாக அங்கீகரிப்பது-குறிப்பாக, யார் எழுதியது, இந்த ஆசிரியர்கள் தங்கள் தகவல்களைப் பெற்றார்கள், அந்தத் தகவல் எவ்வளவு மாற்றப்பட்டது.

கிழக்கிலிருந்து ஞானிகள் எருசலேமுக்கு ஒரு நட்சத்திரத்தின் தலைமையில் வந்து, ராஜாவாக இருக்க வேண்டிய குழந்தையைத் தேடுகிறார்கள் என்று நமக்கு அடுத்ததாகக் கூறப்படுகிறது. ஆட்சியாளரான ஏரோது ராஜாவின் நீதிமன்றத்திற்கு வந்து, இஸ்ரவேலின் எதிர்கால ஆட்சியாளர் அருகிலுள்ள பெத்லகேமில் பிறக்கவிருப்பதை அவர்கள் அறிகிறார்கள். ஏரோது குழந்தையை வணங்குவதற்காக அவர்களை அனுப்புகிறார், அது எங்கிருக்கிறது என்று அவரிடம் சொல்ல அவர்கள் திரும்பி வரும்படி கேட்கிறார். அவர், அவர்களுக்குத் தெரியாமல், தனது எதிர்ப்பை அழிக்க விரும்புகிறார். நட்சத்திரம் மீண்டும் தோன்றுகிறது, அவர்கள் அதை பெத்லகேமுக்குப் பின்தொடர்கிறார்கள், அது இயேசுவின் குடும்பத்தினருக்கும் அவருடைய குடும்பத்தினருக்கும் மேலாக இருக்கிறது, ஞானிகள் அவருக்கு வழிபாட்டையும் பரிசுகளையும் வழங்க நுழைகிறார்கள். ஏரோதுக்குத் திரும்ப வேண்டாம் என்று ஒரு தேவதூதன் எச்சரித்தார், அவர்கள் வேறு வழியில் செல்கிறார்கள். ஏரோது, தான் ஏமாற்றப்பட்டதை உணர்ந்து, பெத்லகேமில் இரண்டு வருடங்கள் மற்றும் அதற்குக் குறைவான ஒவ்வொரு குழந்தையையும் படுகொலை செய்ய தன் படைகளை அனுப்புகிறான். ஆனால் இயேசுவும் அவருடைய குடும்பத்தினரும் தப்பிக்கிறார்கள். ஏரோதுவின் கோபத்தின் கனவில் யோசேப்பு எச்சரிக்கப்படுகிறான், அவன் தன் குடும்பத்தினரை எகிப்துக்கு அழைத்துச் செல்கிறான், அங்கே அவர்கள் ஏரோது இறக்கும் வரை தங்கியிருக்கிறார்கள். அவர் அவர்களை வீட்டிற்கு அழைத்து வரும்போது, ​​ஏரோதுவின் மகன் ஆர்க்கெலஸ் இப்போது அதன் ஆட்சியாளராக இருப்பதால், அவர் மீண்டும் யூதேயாவுக்குச் செல்ல வேண்டாம் என்று முடிவு செய்கிறார். அதற்கு பதிலாக, அவர் தனது குடும்பத்தை கலிலேயாவில் உள்ள நாசரேத் என்ற ஊருக்கு அழைத்துச் செல்கிறார், அங்கு இயேசு வளர்க்கப்படுகிறார்.

இது ஒரு ஒத்திசைவான கதை, ஆனால் ஒரு கிறிஸ்துமஸ் போட்டியை அறிந்த எவருக்கும் கேள்விகள் உள்ளன. சத்திரத்தில் இடம் கிடைக்காததால், ஜோசப் மற்றும் மரியா பெத்லகேமுக்கு பயணம் செய்வது பற்றி என்ன? அல்லது இயேசுவை ஒரு புல்வெளியில் படுக்க வைப்பதும், மேய்ப்பர்கள் இரவில் தங்கள் மந்தைகளைப் பார்ப்பதும் என்ன? உண்மையில், இந்த கதைகள் மத்தேயுவிடமிருந்து வந்தவை அல்ல, ஆனால் லூக்காவிலிருந்து வந்தவை. அவருடைய பதிப்பில், யோசேப்புக்கு எந்த கனவுகளைப் பற்றியும், ஞானிகளைப் பற்றியும், ஏரோதுவின் கோபத்தைப் பற்றியும், எகிப்துக்கான விமானத்தைப் பற்றியும், ஆர்க்கெலஸுக்குப் பயப்படுவதையும் பற்றி எந்த வார்த்தையும் இல்லை. அவரது கணக்கில் (லூக்கா 1-2 ஐப் பார்க்கவும்), ஜோசப்பும் மரியாவும் முதலில் நாசரேத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.

மத்தேயுவைப் போலவே, அவர்கள் நிச்சயதார்த்தத்தில் ஈடுபட்டுள்ளனர், மரியா பரிசுத்த ஆவியின் மூலம் கருத்தரிக்கிறார் (லூக்காவில் இருந்தாலும், அறிவிப்பில் கேப்ரியல் தேவதூதரால் அவள் முன்னறிவிக்கப்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது); ஆனால் அவள் பெற்றெடுப்பதற்கான நேரம் நெருங்கி வருவதால், பேரரசின் ஆட்சியாளரான சீசர் அகஸ்டஸ், "உலகமெல்லாம்" பதிவு செய்யப்பட வேண்டும் என்று ஒரு ஆணையை வெளியிடுகிறார். சிரினாவின் ஆளுநராக குய்ரினியஸ் இருந்தபோது இது இருந்தது என்றும், பேரரசில் உள்ள அனைவரும் தங்கள் மூதாதையர் வீடுகளுக்குத் திரும்ப வேண்டும் என்றும் நமக்குக் கூறப்படுகிறது. ஜோசப், தாவீது ராஜாவின் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர், எனவே தாவீதின் பிறந்த இடமான பெத்லகேமுக்குத் திரும்ப வேண்டும். அவரும் மேரியும் சேர்ந்து பயணத்தை மேற்கொள்கிறார்கள்; துரதிர்ஷ்டவசமாக, அவர்கள் தங்குவதற்கு இடமில்லை, எனவே மேரி பெற்றெடுக்கும் போது, ​​அவர்கள் குழந்தையை ஒரு மேலாளரில் இடுகிறார்கள்.

வயல்களில் இருக்கும் மேய்ப்பர்களுக்கு தேவதூதர்களால் பிறந்த செய்தி கொண்டு வரப்படுகிறது; அவர்கள் வந்து குழந்தையை வணங்குகிறார்கள். எட்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, ஜோசப்பும் மரியாவும் குழந்தையை விருத்தசேதனம் செய்கிறார்கள். லேவியராகமம் 12-ல் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளபடி மோசேயின் நியாயப்பிரமாணத்திற்குக் கீழ்ப்படிந்து, தேவையான சுத்திகரிப்புச் சடங்குகளைச் செய்ய மரியாவுக்காக அவர்கள் அவரை ஆலயத்திற்கு அழைத்து வருகிறார்கள். சிமியோன் மற்றும் அண்ணா என்ற இரண்டு தீர்க்கதரிசன நபர்களால் குழந்தை இயேசு ஆலயத்தில் அங்கீகரிக்கப்படுகிறார். மோசேயின் நியாயப்பிரமாணத்தின்படி சுத்திகரிப்புக்கான அனைத்து சடங்குகளும் நிறைவடையும் போது-லேவின் கூற்றுப்படி. 12: 4, இயேசு பிறந்த முப்பத்து மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு, அவர்கள் நாசரேத்துக்குத் திரும்புகிறார்கள்.

இந்த கதைகளை ஒரு நெருக்கமான வாசிப்பு வேறுபாடுகளை மட்டுமல்ல - ஒன்றில் ஞானிகள், மற்றொன்று மேய்ப்பர்கள்; ஒன்றில் ஏரோதுவின் கோபம், மற்றொன்றில் சீசரின் ஆணை-ஆனால் முரண்பாடுகள் கூட. ஒரு எளிய கேள்வியைக் கவனியுங்கள், எடுத்துக்காட்டாக: ஜோசப் மற்றும் மேரியின் சொந்த ஊர் எங்கே? பெரும்பாலான மக்கள், கணக்குகளை கவனமாகப் படிப்பதற்கு முன்பு, நாசரேத் என்று சொல்வார்கள். உண்மையில் அது சரி-லூக்காவுக்கு. ஆனால் மத்தேயு பற்றி என்ன?

இங்கே நாசரேத்திலிருந்து ஜோசப் மற்றும் மரியா வருவது பற்றி எந்த வார்த்தையும் இல்லை. இயேசு பெத்லகேமில் பிறந்தார். அவரும் அவரது குடும்பத்தினரும் அங்கு வசிப்பதாகத் தெரிகிறது. ஞானிகள் அவரை ஒரு வீட்டில், ஒரு நிலையான அல்லது குகையில் காணவில்லை என்பதைக் கவனியுங்கள். மேலும், இந்த ஞானிகள் சில கணிசமான காலங்கள்-மாதங்கள், ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக நட்சத்திரத்தைப் பின்தொடர்கிறார்கள் என்று உரை கருதுகிறது. ஏரோது துருப்புக்களை அனுப்பும்போது, ​​அவனுக்கு புதிதாகப் பிறந்தவர்கள் கொல்லப்படவில்லை, ஆனால் ஒவ்வொரு குழந்தையும் இரண்டு வயது மற்றும் அதற்குக் குறைவானவர்கள். முற்றத்தில் சுற்றித் திரியும் இரண்டு வயது குழந்தைகள் கடந்த வாரம் பிறக்கவில்லை என்பது நிச்சயமாக படையினருக்குத் தெரியும்! இவ்வாறு மத்தேயு யோசேப்பும் மரியாவும் பெத்லகேமில் வசிக்கிறார்கள் என்றும், இயேசு தனது முதல் வருடம் அல்லது அங்கேயே வாழ்ந்தார் என்றும், ஞானிகள் வந்ததும் அவர்கள் எகிப்துக்கு தப்பிச் செல்ல வேண்டியிருந்தது என்றும் கருதுகிறார். ஆனால் இன்னும் பல சான்றுகள் உள்ளன. ஏரோது இறந்துவிட்டதாக யோசேப்புக்குக் கூறப்பட்டபோது, ​​ஆர்க்கெலஸ் காரணமாக யூதேயாவுக்குத் திரும்ப வேண்டாம் என்று முடிவெடுப்பதாக மத்தேயு வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடுகிறார். அவருடைய வீடு கலிலேயாவில் இருந்தால் எப்படியாவது யூதேயாவுக்குத் திரும்புவதை அவர் ஏன் கருதுவார்? யூதாவின் தலைநகரான எருசலேமுக்கு அருகிலுள்ள பெத்லகேமில் ஜோசப்பின் வீடு இருந்தால்தான் மத்தேயுவின் கூற்று அர்த்தமுள்ளதாக இருக்கிறது. அங்கு திரும்பி வர முடியாமல், நாசரேத் என்ற சிறிய கிராமத்தில், ஒரு புதிய இடத்தில் இடம் பெயர வடக்கு நோக்கி செல்கிறார்.

இரண்டு கணக்குகளுக்கிடையில் நாம் கருத்தில் கொள்ளக்கூடிய பல பதட்டமான புள்ளிகள் உள்ளன, ஆனால் இங்கே நான் ஒன்றை மட்டுமே குறிப்பிடுகிறேன். சுத்திகரிப்பு சடங்குகள் செய்யப்பட்டபின், அதாவது, இயேசு பிறந்து ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு (லேவி. 12: 4 ஐக் காண்க), யோசேப்பு, மரியா மற்றும் இயேசு நாசரேத்துக்குத் திரும்பியது லூக்கா சரியாக இருந்தால், அவர்களுக்கு நேரம் எப்போது? மத்தேயுவைப் போல எகிப்துக்கு ஓடுங்கள்?

இந்தக் கணக்குகளில் நீங்கள் போதுமான அளவு உழைத்தால் அதை சரிசெய்ய முடியும். லூக்காவைப் போலவே, ஜோசப்பும் மரியாவும் நாசரேத்துக்குத் திரும்பிய பிறகு, மத்தேயுவைப் போலவே பெத்லகேமில் உள்ள ஒரு வீட்டிற்கு செல்ல முடிவு செய்தார்கள், ஒரு வருடம் அல்லது அதற்குப் பிறகு ஞானிகள் வந்து, விமானத்திற்கு இட்டுச் சென்றார்கள் என்று நீங்கள் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். எகிப்துக்கு, பின்னர் நாசரேத்துக்கு மீண்டும் இடம் பெயர முடிவு. ஆனால் இரண்டு கணக்குகளையும் படிக்க நீங்கள் தேர்வுசெய்தால், நீங்கள் செய்திருப்பது உங்கள் சொந்த "மெட்டா-கதை" ஒன்றை உருவாக்குவதாகும் என்பதை நீங்கள் உணர வேண்டும்-எந்த நற்செய்திகளிலும் இது காணப்படவில்லை. அதாவது, உங்கள் சொந்த நற்செய்தியை எழுத முடிவு செய்துள்ளீர்கள்!

மேலும், இந்த அணுகுமுறை நூல்களால் எழுப்பப்படும் பிற வரலாற்று சிக்கல்களை தீர்க்காது, கிட்டத்தட்ட தீர்க்கமுடியாததாகத் தோன்றும் சிக்கல்கள், எத்தனை மெட்டா-விவரிப்புகளை உருவாக்க முடிவு செய்தாலும் சரி. உவமையின் நோக்கங்களுக்காக, நான் லூக்காவின் பிரச்சினைகளில் கவனம் செலுத்துவேன் (மத்தேயு சிலவற்றையும் கொண்டிருந்தாலும்: ஒரு குறிப்பிட்ட வீட்டின் மீது ஒரு நட்சத்திரம் எவ்வாறு சரியாக நிற்கிறது?). மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பில் ஆரம்பிக்கலாம். சீசர் அகஸ்டஸின் ஆட்சி பற்றி வரலாற்றாசிரியர்கள், தத்துவவாதிகள், கட்டுரையாளர்கள், கவிஞர்கள் மற்றும் அந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்த மற்றவர்களின் எழுத்துக்களில் இருந்து நமக்கு நிறைய தெரியும். இந்த எழுத்துக்களில், சீசர் அகஸ்டஸ் தனது சொந்த ஆட்சியைப் பற்றி எழுதிய ஒரு கணக்கு உட்பட, எந்தவொரு பேரரசு அளவிலான மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பைப் பற்றியும் ஒரு தனி வார்த்தை இல்லை. உண்மையில் ஒன்று எப்படி இருந்திருக்கும்? ஒரு நொடி யோசித்துப் பாருங்கள்: மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்புக்கு பதிவு செய்வதற்காக முழு ரோமானிய பேரரசும் ஒரு வார இறுதியில் பிடுங்கப்படுவதை நாம் கற்பனை செய்ய வேண்டுமா? தாவீதின் பரம்பரையைச் சேர்ந்தவர் என்பதால் ஜோசப் பெத்லகேம் நகரத்திற்குத் திரும்புகிறார். ஆனால் தாவீது ராஜா ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்தார். பேரரசில் உள்ள ஒவ்வொருவரும் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே தங்கள் முன்னோர்களின் வீட்டிற்கு திரும்பி வருகிறார்களா? அது எப்படி சாத்தியம்? எங்கு செல்வது என்பது மக்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? உங்கள் மூதாதையர்கள் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வந்த ஊரில் வாக்களிக்க நீங்கள் பதிவு செய்ய வேண்டியிருந்தால், நீங்கள் எங்கு செல்வீர்கள்? சாம்ராஜ்யம் முழுவதிலும் உள்ள மில்லியன் கணக்கான மக்களின் இந்த பாரிய இடம்பெயர்வு அந்தக் காலத்திலிருந்து வேறு எந்த எழுத்தாளரும் இல்லாமல் நடந்தது என்று நாம் கற்பனை செய்ய வேண்டுமா?

கணக்கில் பிற வரலாற்று சிக்கல்கள் உள்ளன. உதாரணமாக, யூத வரலாற்றாசிரியர் ஜோசபஸ், ரோமானிய வரலாற்றாசிரியர் டாசிடஸ் மற்றும் பல கல்வெட்டுகளிலிருந்து குய்ரினியஸ் உண்மையில் சிரியாவின் ஆளுநராக இருந்தார் என்பதை நாம் அறிவோம். துரதிர்ஷ்டவசமாக, ஏரோது ராஜா இறந்து பத்து வருடங்கள் கழித்து அல்ல லூக்கா அவர்களின் விதிகளை சமகாலத்தில் செய்திருந்தாலும். ஆனால் என் கருத்தை தெரிவிக்க போதுமானதாக கூறப்பட்டுள்ளது. இயேசுவின் பிறப்பு பற்றிய இரண்டு கணக்குகளும் ஒருவருக்கொருவர் முரண்படுகின்றன என்பது மட்டுமல்லாமல், அவை வரலாற்று ரீதியாக நம்பகத்தன்மையற்றவை.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
Permalink  
 

2.who was jesus? why it's so hard to know

AS I MENTIONED AT THE END OF THE PRECEDING CHAPTER, A WIDE RANGE OF SCHOLARS WHO HAVE DEVOTED THEIR LIVES TO STUDYING THE ANCIENT SOURCES FOR THE HISTORICAL Jesus have concluded that he proclaimed the imminent end of history

as we know it. I think this view is probably right (even though it is not widely held outside the scholarly community) and I'm going to try to show why. I will argue that Jesus stood within a long line of Jewish prophets who understood that God was soon going to intervene in this world, overthrow the forces of evil that ran it, and bring in a new kingdom in which there would be no more war, disease, catastrophe, despair, hatred, sin, or death. And Jesus maintained that this new kingdom was coming soon, that in fact his own generation would see it. To that extent, at least, he was not so different from the predictors of the end who have numbered themselves among his followers ever since.

I should stress, though, that not every modern scholar has shared this view of Jesus. Quite the contrary, in recent years, in particular, it has come under serious attack. Books about Jesus have proliferated at an alarming rate, with competent scholars (not to mention incompetent ones) setting forth their own understandings of who Jesus must have been. Many of these have tried to deny that Jesus was essentially an apocalypticist—that is, one who thought that the apocalyptic climax of history was soon to appear. And so, just within the past thirty years, we have seen books (many of which you can still find at your local bookstore) arguing, instead, that Jesus was a violent revolutionary who urged his followers to take up the sword against their oppressive Roman overlords; or that he was a kind of proto-Marxist social reformer who urged his followers to adopt a new economic structure of complete equality and community of goods; or that he was an ancient precursor of the feminist movement, principally concerned with gender issues and the oppression of women; or that he was a magician—not the sleight-of-hand type but the kind that could actually perform stupendous feats of magic; or, most recently, that he was an ancient "Cynic" philosopher who was chiefly concerned with teaching his followers to remove themselves from the concerns and trappings of this life, to give away everything they owned, to beg for a living, and to compel everyone else to do likewise.1 And these are only some of the more serious proposals!

Why is it that scholars who have devoted their entire lives to studying the historical Jesus have come up with such radically different answers? Isn't knowing about Jesus a straightforward matter of reading the New Testament Gospels and seeing what they say? With four such high-quality sources as Matthew, Mark, Luke, and John, why should there be any serious disagreements at all? Can't we take these ancient witnesses at face value, and thereby discount all of these scholarly constructs, not to mention the more far-fetched ones (which sometimes sell much better!) ?

In this chapter I'm going to begin showing why it is so difficult—not just for scholars, but for everyone interested in the question—to reconstruct what Jesus was really like, what he really said, did, and experienced. The problems are related directly to the nature of our sources.

The fact is that everyone today—whether a scholar, a minister, a televangelist, a simple believer, a complete agnostic—everyone who has any opinion at all about Jesus has ultimately derived that opinion from some kind of source—or has simply made it up, in which case there is no reason to pay it much heed, if we are interested in knowing about the historical Jesus. The best sources, of course, are those nearest the time of Jesus himself. That is to say, as with every person from the past, the only way to know what Jesus said and did is by seeing what his contemporaries or near-contemporaries said about him (since he didn't leave us any writings himself)—that is, by looking at the accounts that we have about him from roughly his own time. It turns out, as I'll show later, that the oldest narrative accounts happen to be the four Gospels of the New Testament.

Why, though, is it a problem to use these to reconstruct the life of Jesus? Possibly the best way for me to explain the problem is by giving a very brief history of the study of the Gospels. A full history of scholarship would be remarkably complex, as the Gospels have been and continue to be the most worked-over, discussed, and debated books in all of Western Civilization. For the sake of simplicity, though, I can speak about three major approaches to the Gospels since the beginnings of modern biblical scholarship.

What the Scholars Have Said The Gospel Accounts as Supernatural Histories

Prior to the Enlightenment, about which I'll say a few words momentarily, virtually everyone who studied the Gospels—whether Catholic, Orthodox, or Protestant, of whatever and whichever stripe—understood them to represent "supernatural histories." That is to say, the Gospels recorded historical events, things that actually happened. If you had been there, you could have captured them on your camcorder.

But, these events were by and large supernatural. I should stress that I'm not saying that no one looks at the Gospels that way today. Most people still do think of the Gospels as supernatural histories. But before the Enlightenment, that's how everyone looked at them. Let me give just three examples of how the view worked.

In all four Gospels there is an account of the miraculous feeding of the multitudes (Matt. 14:13-21; Mark 6:30-44; Luke 9:10-17; John 6:1-13). You know the story. Jesus has been teaching some five thousand men, not counting the women and children—so let's say twelve thousand people altogether. The disciples tell Jesus to dismiss the crowds so they can go home to eat. But Jesus tells them to feed the crowds themselves.

This isn't possible, though, since the disciples have only five loaves of bread and two fish. Jesus tells them to have the crowds sit down in large groups. He takes the bread and the fish, gives thanks, breaks them, and hands the pieces to the disciples. They then distribute the food to the crowds—and a miracle happens. There's enough for everyone, with basketfuls left over.

Those who see the Gospels as supernatural histories acknowledge \that this was a miraculous event, and one that actually happened. That night, when the crowds are finally dismissed, Jesus sends the disciples across the Sea of Galilee in a boat, while he stays on a hill to pray. A storm comes up, and the disciples are having trouble making any headway against the wind and waves. Jesus sees their plight and begins to walk out to them—on the water! They see him and are terrified, thinking that he must be a phantom. But Jesus calls out to them not to be afraid, since it is only he. In one of the Gospels, Matthew, we're told that Peter wants proof; he calls out to Jesus: "Lord, if it is you, command me to come to you on the water" (Matt. 14:28). Jesus gives the command; Peter hops out of the boat and begins to walk. But looking around he becomes frightened by the storm; he cries out and begins to sink. Jesus reaches out a hand, pulls him up, and helps him into the boat.

For those who accept the Gospels as supernatural histories, this is something you could have seen if you'd been there.

At the end of the Gospels, of course, comes the biggest miracle of all. Jesus has been condemned to death and crucified. The soldiers check and see that he is dead. He is taken from the cross, buried by a follower named Joseph of Arimathea, and mourned by his disciples. But when some women come to the tomb on the third day to complete the burial rites, they find it empty. Angelic visitors are there, who inform the women that Jesus has been raised from the dead. Jesus himself then appears to them. Later he appears to the disciples as the Lord of life who has conquered death and now sends his followers into the world to proclaim the good news to all who will hear. Those who see the Gospels as supernatural histories maintain that this bodily resurrection of Jesus really, literally, happened.

The Gospel Accounts as Natural Histories

The Enlightenment that swept through Europe in the eighteenth century involved a whole new way of thinking and looking at the world. Such intellectuals of the Enlightenment as Descartes, Locke, Newton, and Hume had come to distrust traditional sources of authority and started to insist on the power of human reason to understand the world and the human's place in it. This was an age of science and the development of modern technology. Scholars began to assert the "logic" and importance of cause-effect relationships. They developed scientific notions of "natural law," that is, highly predictable ways that nature worked, along with the concomitant view that these "laws" could not be broken by any outside agency (e.g., a divine being). They modified the grounds of human knowledge—away, for example, from the traditional teachings and dogmas of the church to such "objective" processes as rational observation, empirical verification, and logical inference.

In terms of religious belief, scholars of the Enlightenment recognized that in earlier times, people had appealed to divine agency to explain natural phenomena that seemed mysterious and beyond the ken of normal human experience. Some ancient Greeks, for example,  thought that thunderbolts were hurled to earth by Zeus and that bodily diseases were cured by the god Asclepius; Christians had analogous beliefs, that rain was sent from God or that a sick child could be made well through prayer. But during the Enlightenment all such beliefs—and others like them—were widely discounted, as scientists learned, for example, about meteorological phenomena and the body's natural defenses.

What, though, does this have to do with the Bible? In fact, there were a number of biblical scholars who were heavily influenced by the Enlightenment, who took, therefore, a rationalistic view of the Gospels. According to these scholars, the miracles of the Bible obviously didn't happen—since modern people no longer need to appeal to the supernatural the way the ancients did. Even though the ancients thought they saw miracles (e.g., when it thundered or when a sick child was returned to health), they simply didn't understand the true nature of cause and effect. For such scholars, the Gospels do not therefore contain supernatural histories at all. They instead recount natural histories. That is to say, according to these scholars, the Gospels do record events that happened. But the ancient authors, who were decidedly not influenced by the Enlightenment, mistook what they saw to be miracles. Since miracles don't happen, we should look behind the accounts recorded in the Bible to see what really did happen. And in every case, what really happened were natural (as opposed to supernatural) events.

One of the famous rationalist interpreters of the Bible was a German theologian named Heinrich Paulus. In 1827, Paulus wrote a study of the Gospels entitled Das Leben Jesu (The Life of ]esus). In his book, Paulus subjected the Gospel accounts to serious scrutiny in order to discern what actually happened during Jesus' life. In no instance were there miracles—including the three rather stupendous examples I cited above: the feeding of the five thousand, the walking on the water, and the resurrection. In each case, Paulus tries to show that a misunderstanding occurred. The disciples ascribed a miracle to Jesus when in fact no miracle took place.

Take the feeding of the five thousand. Paulus notes that after a long period of teaching, Jesus instructed everyone to sit. He then collected five loaves and two fish from his disciples, said a blessing, and started to break the food into pieces and distribute it. What happened next, however, was not a miracle, except in the most generous meaning of the term. For according to Paulus, the crowds must have seen what Jesus

and his disciples were doing—sharing their food with one another—and realized that they themselves were famished. They immediately broke out their own picnic baskets and started to swap all the goodies they had brought. Soon there was more than enough for everyone! There was no supernatural intervention here. Only at a later time did someone look back on this wonderful afternoon of sharing and fellowship and decide that it was a miracle.

Well, easy enough. But what about the walking on the water? Paulus observes that it was dark when the disciples started rowing across the lake, and that a sudden storm came up, preventing them from making any headway. In fact, he claimed, they made no headway at all; they never got more than a few feet from shore. They didn't realize this, of course—it was a dark night, possibly foggy, with sheets of rain falling all around. Jesus, then, seeing their distress, came to them wading through the shallow water on the shore. They were terrified. Since they thought they were in the middle of the lake, they assumed the figure coming toward them must be walking on the water. They cried out. Jesus shouted to them, telling them not to be afraid, it was only he. Peter called out that that if it really were he, to allow him to come to him;Jesus ordered him to come—and why not? Peter jumped from the boat, but floundered a bit (thinking he was in over his head); Jesus steadied him with a hand, helped him back into the boat, which they managed, then, to get back onto shore.

No miracle here, just a bit of a misunderstanding. Surely, though, Paulus cannot so simply explain the resurrection. Jesus was dead. Completely dead. He was buried. And on the third day he arose. Or was he dead? Paulus notes that the ancient Jewish historian Josephus, whom we'll be meeting repeatedly throughout this study, mentions a time from his own life when he persuaded Roman officials to have two of his companions taken down from their crosses before they had died. One of the two actually survived to tell the tale. This historical information gives Paulus all the ammunition he needs. As he reconstructs the events of the Passion, Jesus was flogged within an inch of his life prior to being crucified. Weakened already, his life beginning to slip away, Jesus' vital signs slowed down on the cross. He practically stopped breathing. But not quite. He was at death's door, and the Roman soldiers mistook him for dead. One of them stuck a spear in his side, inadvertently performing a phlebotomy (i.e., a bloodletting, a common medical practice in Paulus's day). Then he was taken from the cross, wrapped in a clean cloth with burial spices, and laid in a sepulcher carved out of rock. Later, in the cool of the tomb, with the smell of the unguents, Jesus awakened from his death-like torpor. He arose, emerged from his tomb, and went to meet his disciples. They of course thought they had seen him—just three days earlier—dead and buried. The conclusion they drew, though completely natural, was thoroughly mistaken. They thought that Jesus had been raised from the dead. In fact, he had never died.

Paulus's explanations for the miracles of the Gospels—and he can explain them all!—may seem fairly outlandish to us today; but for many people of the Enlightenment, they made a lot of sense, at least, a lot better sense than the claim that the Gospels recorded miracles that actually happened. After all, anyone can make a mistake and we all know people who have been confused or misled or gullible. These are all among our everyday experiences. But how many of us know people who can multiply loaves, walk on water, or rise from the dead?

The Gospels as Myths

Prior to the 1830s, just about everyone understood the Gospels as either supernatural histories or natural histories. All that was to change in 1835-36 with the earth shattering publication of a two-volume book entitled The Life of Jesus Critically Examined (the German title was Das Leben Jesu kritisch bearbeitet) by the famous German theologian David Friedrich Strauss. This was an amazing book: nearly 1,500 pages of detailed and meticulous argumentation involving every story in the Gospels. It completely stood the field on its head: a remarkable feat, considering that the author was only twenty-seven years old. (Its English translation was done by none other than Mary Ann Evans—a.k.a. the novelist George Eliot—herself at a ripe young age of twenty-six. This was before she teamed up, so to say, with George Lewes and started her own writing career, which was no less brilliant than Strauss's, though markedly less germane to the subject at hand!)

Strauss disagreed with both of the prevailing ways of understanding the Gospels in his time. On the one hand, he agreed with the rationalists who said that miracles don't happen and that, as a consequence, the Gospels can't be literally true in their depictions. But on the other hand, he found the "enlightened" natural explanations of the Gospel narratives ludicrous and thought that the rationalists were completely off-base in thinking that the miracle stories represented historical events that were simply misunderstood by Jesus' pre-enlightened followers. For Strauss, the Gospels contain neither supernatural histories nor natural histories. Instead, they contain myths.

Before writing Strauss off as a crazed, dismissive skeptic, it's important to understand what he meant by the term "myth." In fact, he did not mean what most people today might think. Today, most people understand a "myth" to be something that isn't true. For Strauss it was just the opposite. A myth was "true." But it didn't happen. Or, more precisely (but put rather simply), for Strauss, a myth is a history-like story that is meant to convey a religious truth. That is, the story is fictional, even though it's told like a historical narrative; its intent is not to convey a history lesson, but to teach about something that is true. The Gospels are full of this kind of story.

The best way to understand how Strauss's view works is by taking an example. Consider the account of Jesus' walking on water. Strauss proceeds by summarizing the story, showing that neither the supernatural nor natural interpretation of it makes sense, and moving on to argue, then, for a mythical interpretation. Take the supernaturalist view, that the event actually happened as narrated. How, though, can it be explained? How is it, that is to say, that Jesus was able to walk on top of the water? Was it that his body did not possess (what Strauss calls) "specific gravity," that is, that it didn't weigh anything? That would mean that Jesus didn't really have a body like everyone else. But if that's the case, then Jesus himself was a phantom, a human in appearance only.

Anyone who thinks this, Strauss is quick to point out, is guilty of the ancient heresy, condemned by the early church, of Docetism (from the Greek word dokeo, meaning "to seem" or "to appear"), which claimed that Jesus wasn't really human but only "seemed" to be. If Jesus didn't have a body, how could he shed his blood? And if he wasn't a human, how could he die? And if he didn't shed his blood and die, how could he have brought salvation?

No, for Strauss this doesn't sound right. Moreover, he points out that Jesus' body evidently had specific gravity at the beginning of his ministry.

He was baptized by John, after all, which presupposes that he was able to get under the water then. So, possibly, Strauss muses, we should think that Jesus started out with a fleshly body but became more and more ethereal with the passing of time. This would explain why, at the beginning of his ministry, Jesus could be dunked under the water, in the middle he could walk on top of the water, and at the very end—when he's fully ethereal and weighs nothing—he could float right up into heaven. This option too, though, strikes Strauss as rather absurd, and it too can't deal well with the notion that Jesus suffered a real, human death.

Well, possibly then, Jesus did have a fully human body, weight and all, but had the ability to suspend his specific gravity by an act of the will, so that whenever he didn't want to, he didn't have to weigh anything. This too strikes Strauss as absurd. For one thing, humans can't do this, so that if Jesus really was a human—whatever else one thinks about him as divine—he too couldn't do it. And what about Peter? Was he able to suspend his specific gravity for a time? And can anyone actually do this? So that if you simply have enough faith, you can fly like a bird?

You may think so, but Strauss doesn't. And frankly, until I see you zipping through the air, I think I agree with him.

The supernatural explanation of Jesus' walking on the water, then, doesn't seem to work. But the natural explanation is scarcely any better, because it completely ignores what the text actually says. Strauss notes Paulus's explanation, but protests against it at a number of points. The text explicitly says that the boat was in the middle of the lake; it doesn't say that the disciples thought it was. Moreover, the text doesn't say that Jesus was wading through the water, but that he was walking on top of it. And it doesn't say that Peter floundered after getting out of the boat and then stood upright, but that he walked on water and only then began to sink. Paulus has to change the text in order to explain it, and that doesn't seem to be a very safe approach to interpretation.

As a result, the supernatural interpretation can't explain the text and the natural explanation ignores the text. So what is really going on in this story? According to Strauss, both modes of interpretation err precisely because both of them see the story as a historical account. In fact, Jesus' walking on the water is not an actual historical event but a myth—a history-like story that is trying to convey a truth.

It works like this: it was common in ancient religion, Strauss notes, and in early Christianity in particular, to liken the trials and tribulations of this life to a stormy impetuous sea that threatens life and limb. Who is able to rise above the fears, the hatreds, the enmities of this world? Who can overcome the persecutions, the sufferings, the setbacks of this life? Who can rise above the trials and tribulations of our daily existence? Who can walk upright on the stormy sea? According to this story, Jesus can. He is the one who rises above it all, who can face the wind and master the waves, who can conquer all fear, dispel all doubt, and overcome all suffering. He is the one we should follow. For if we do, we too can rise above it all and walk on the stormy sea of life, unbuffeted by the winds and unhampered by the waves. But we must take care not to be disturbed and distraught in our faith, lest we like Peter again begin to sink. According to Strauss, the story of the walking on the water was a myth. It's not something that happened. It's something that happens.

Skipping on to Modern Times

A lot—a very lot—has happened since Strauss published his Life of Jesus in 1835-36. Scores of scholars have pored over every detail of the Gospels, thousands of books and articles have been churned out, countless views have been marshaled, debated, believed, and spurned. And none of that is going to end soon, unless some of our prophets from chapter 1 turn out to be right.

But one thing has remained constant since Strauss. There continue to be scholars—for most of this century, it's been the vast majority of critical scholars—who think that he was right, not in all or even most of the specific things he said, but in the general view he propounded.

There are stories in the Gospels that did not happen historically as narrated, but that are meant to convey a truth. Few scholars today would follow Strauss in calling these stories "myths." The term is too loaded even still, and for most readers it conveys precisely the wrong connotations.

But the notion that the Gospel accounts are not 100 percent accurate, while still important for the religious truths they try to convey, is widely shared in the scholarly guild, even though it's not nearly so widely known or believed outside of it. Just about the only scholars who disagree are those who, for theological reasons, believe that the Bible contains the literal, inspired, inerrant, no-mistakes-of-any-kind and no-historical-problems-whatsoever, absolute words directly from God. Everyone else pretty much agrees: the Gospels—whether mostly, usually, commonly, or occasionally (this is where the disputes are)— contain stories that didn't happen as told, which are nonetheless meant to teach a lesson.

Before getting into the kinds of evidence that have convinced scholars of this view, let me say something about its general credibility. Can there be such a thing as a true story that didn't happen? We certainly don't normally talk that way: if we say that something is a "true story," we mean that it's something that happened. But actually, that itself is a funny way of putting it. When my kids were younger, they learned this lesson (well, at least I meant for them to learn this lesson) just about every time we'd see a movie. Afterwards, if they'd ask me if it was a true story, I'd usually answer "yes." But since I'd say it quizzically or emphatically, depending on my mood, they'd be a bit puzzled and pursue the question: "But did it really happen?" To this I'd say "no," and then launch into an explanation (usually it didn't work) much like I'm about to give here: a story doesn't have to happen to be true.

In fact, almost all of us realize this when we think about it. Just about everyone I've ever known was told at some point during grade school the story of George Washington and the cherry tree. As a young boy, George takes the ax to his father's tree. When his father comes home, he demands, "Who cut down my cherry tree," and young George, who is a bit inclined toward mischief but does turn out to be an honest lad, replies, "I cannot tell a lie; I did it."

As it turns out (to the chagrin of some of my students!), this story never happened. We know this for a fact, because the person who fabricated it—a fellow called Parson Weems—later fessed up to the deed.

But if the story didn't happen, why do we continue to tell it? Because on some level, or possibly on a number of levels, we think it's true.

On the one hand, the story has always served, though many people possibly never realized it, as a nice piece of national propaganda. I'm reasonably sure, at least, that the story is not widely told to grade school kids in Tehran. The reasons are obvious. This is a story about the integrity of the Father of the United States of America. Who was George Washington? He was an honest man. Really? How honest was he? Well, one time when he was a kid....The point of the story? The Father of the United States was an honest man. He could not tell a lie. The United States is founded on honesty. It cannot tell a lie. Or so the story goes.

On the other hand—and this may be one of those cases where there are in fact several other hands—the story functions to convey an important lesson in personal morality. People shouldn't lie. Even if they mess up and do something wrong. This is a lesson I wanted my kids to learn: even if they did something that would make me mad (it would probably involve my Cuisinart or VCR rather than my cherry tree), I wanted them to come clean with me and not lie about it. People shouldn't lie. And so I myself have told the story and believed it, even though I don't think it ever happened.

The Gospels of the New Testament contain stories kind of like that, stories that may convey truths, at least in the minds of those who told them, but that are not historically accurate. What, though, is the evidence? Or is this simply a theory cranked up by biblical scholars with too much time on their hands and not enough sense simply to let the texts of the Bible speak for themselves?

In fact there is evidence, lots of evidence, and of various kinds.

Rather than go through all the evidence—a task that would take about twenty volumes of detailed, and possibly not altogether scintillating,

demonstration—I've decided to give just a couple of examples to show what happens more widely throughout the Gospels. The evidence presupposes a certain canon of logic, namely, that two contradictory accounts of the same event cannot both be historically accurate. If you disagree with this logic, then the proof will not be persuasive. But then again, you'll also never be able to figure out what happened in the past, since you'll think that every contradictory account is true.

My examples, then, have to do with accounts about Jesus that appear to be contradictory in some of their details. Let me stress that my point is not that the basic events that are narrated didn't happen. Since these particular accounts deal with the birth of Jesus and his death, I think we can assume they are historically accurate in the most general terms:Jesus was born and he did die! My point, though, is that the Gospel writers have given us accounts that are contradictory in their details.

These contradictions make it impossible for us to think that the stories are completely accurate. Moreover, it is precisely these contradictions that can (sometimes) point us to the "truths" that the writers wanted to convey. We'll begin with the end of Jesus' story, the accounts of his death



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 7474
Date:
Permalink  
 

"True" Stories That Didn't Happen (at Least as Narrated): Jesus' Death in John

I'll begin with an example that strikes me as particularly clear. It involves just a couple of details concerning Jesus' crucifixion. The issue relates to a very simple question: When did Jesus die? As we'll see in this example, just as something as small and seemingly insignificant as a strand of hair or a partial fingerprint can have a life-transforming importance far beyond what one might expect—for example, in the conviction of a mass murderer—so too can small and seemingly insignificant details of a story have immense implications for understanding its historical value.

All four Gospels of the New Testament agree that Jesus died sometime during the Jewish feast of the Passover. This feast was celebrated annually in Jerusalem, the capital city of Judea. According to the Jewish Scriptures, its celebration was prescribed by none other than God himself, through Moses, the giver of the Law, in commemoration of the deliverance of the nation of Israel from its four-hundred-year slavery in Egypt. According to the account still preserved in the book of Exodus, God raised up Moses to confront the Pharaoh of Egypt and to demand that he release the Israelites from their bondage. When Pharaoh refused, God sent ten plagues against the Egyptians, the tenth of which was the worst—the death of every firstborn child (and animal) of every Egyptian family. In order to protect the Israelites during this final plague, God instructed Moses to have each Israelite family sacrifice alamb and spread its blood on the doorposts and lintels of their home.

That night, when the angel of death came, he would "pass over" the houses marked with blood. Moses was also to instruct the Israelites to eat a meal in haste that evening—there was not time even to make leavened bread. They all did as they were told, the angel of death came, the Pharaoh decided to rid his land of the people, he ordered them out, they fled to the Red Sea, with Pharaoh, who had a change of heart, in hot pursuit. God divided the sea for his people, and in the nick of time sent it rushing back in order to destroy the entire Egyptian army.

Every year thereafter, the Israelites were to commemorate the event by having a special celebratory meal in which symbolic foods were eaten: a Passover lamb, unleavened bread, bitter herbs (to recall their harsh years of slavery), several cups of wine (representing, possibly, the blood), and so on. In the days of Jesus, Jews would come from all over the world to Jerusalem to celebrate the event. Why Jerusalem? Because Jews commonly believed that the only place on earth where sacrifices could be made to God, including the sacrifice of the Passover lamb, was in the Temple of Jerusalem, which God had ordained as his special holy place and within which, in the innermost part of the sanctuary, in the holiest part of the place, called, in fact, the "Holy of Holies," God himself was believed to dwell (though no one was allowed to come in to look; the room could be entered only once a year, on the Day of Atonement, and only then by the high priest, who performed a sacrifice there in the presence of God for his people Israel).

Jews would come, then, to Jerusalem for this annual Passover event, thousands of Jews from all over the world. They would purchase a lamb once they arrived and on the afternoon before the celebratory meal was eaten, they would bring it to the Temple where a priest would sacrifice it to God, drain its blood, remove its skin, and return it to the worshiper, who would then take the carcass home to roast on a spit in preparation for the festive meal to come.

For the rest of what I have to say about the meal, it's important to remember that the ancient Jewish way of reckoning days differs from the one more commonly used today. Most people think of a new day beginning at midnight. The official Jewish day begins when it gets dark. (In the ancient sacred collection of books called the Talmud, the day begins when one can detect three stars in the sky.) That's why Sabbath—even today—begins on Friday night after sunset.

And so, in the historical scene I'm painting here, on the day of Preparation for the Passover, the Jewish celebrants would bring a lamb to the Temple in the afternoon and go home to roast it. That night, then—which was for them the beginning of the next day—they would eat the Passover meal. This day of Preparation was also the first day of the weeklong festival celebrated in conjunction with Passover, called the "Feast of Unleavened Bread." Passover day, then, lasted from the evening meal through the next morning and afternoon, until it got dark again, at which time it became the day after Passover.

So, back to the Gospels. According to all four accounts, Jesus died sometime during the feast. But when? The earliest account we have—that is, the first Gospel to have been written, as we'll see in the next chapter—is Mark's. Here the chronology of events is quite clear. In Mark 14:12 we are told that on the first day of Unleavened Bread, "when the Passover lamb is sacrificed," Jesus' disciples asked him where he wanted them "to make the preparations...to eat the Passover." In other words, this is the day of Preparation for Passover. Following his instructions, they make the arrangements, and that night eat the meal with him. This is when he takes the bread and says that it represents (or "is") his body, and the cup of wine and says that it represents (or "is") his blood, instilling new significance in these otherwise already symbolic  foods. After supper, Jesus and his disciples leave to go to the Garden of Gethsemane, where Jesus prays, is betrayed by Judas Iscariot, and arrested. He appears before a Jewish council for judgment, spends the night in prison, and the next morning appears before the Roman governor Pontius Pilate, who orders his execution. Jesus is immediately taken off to be crucified. And we're told exactly when it was: "nine o'clock in the morning" (15:25)—the morning after the Passover meal was eaten.

So far so good. The problem comes when we examine closely the account of the same events in the Gospel of John, widely regarded as the last of our Gospels to be written. John also indicates that Jesus came to Jerusalem to celebrate the Passover (John 11:55; 12:12). Moreover, Jesus again is said to have a last meal with his disciples. But, oddly enough, we're told that this final meal took place before the festival of the Passover (13:1); and notably, the disciples are never said to ask Jesus where he wants them to "prepare" the Passover. Moreover, instead of talking about the symbolic significance of the bread and wine, Jesus washes the disciples' feet. There is thus no indication in John that this final meal is the Passover. Indeed, quite the contrary. After supper Jesus goes out to pray (18:1), is betrayed by Judas, and arrested. He appears before the Jewish authorities, spends the night in prison, and appears the next morning before Pontius Pilate, who condemns him to be executed. And we're told exactly when this is: "Now it was the Day of Preparation for the Passover; and it was about noon" (19:14). Jesus is immediately taken off to be crucified.

The day of Preparation for the Passover? How could Jesus be executed on the afternoon of the day of Preparation? According to Mark's Gospel, he wasn't even arrested until later that night and was placed on the cross at 9:00 the next morning. How can these accounts be reconciled?

Well, they probably can't be, even though people who refuse to think that the Bible can have any mistakes of any kind have tried for years. The fact is that John claims that Jesus was executed the afternoon when the Passover lambs were sacrificed in the temple, and Mark claims that he was executed the following morning, after the lambs had been eaten.

Even though the difference can't be reconciled, it can be explained. Possibly the author of John, our last Gospel to be written, is actually trying to say something, to make a "truth-claim" about Jesus in the way he has told his story. Readers have long noted—and this can scarcely be either an accident or unrelated to our present dilemma—that John's is the only Gospel that explicitly identifies Jesus as the "Lamb of God." In fact, at the very outset of the Gospel, Jesus' forerunner, John the Baptist, sees him and says "Behold the Lamb of God who takes away the sins of the world" (1:29); and seven verses later, he says it again: "Behold the Lamb of God" (1:36). John's Gospel thus portrays Jesus as the Passover lamb, whose shed blood somehow brings salvation, just as the blood of the Passover lamb brought salvation to the children of Israel so many centuries before. What, though, does this have to do with John's chronology of Jesus' death?

To many readers it will now seem obvious: John, or someone who told him the story, made a slight change in a historical datum in order to score a theological point. For John, Jesus really was the Lamb of God. He died at the same time (on the afternoon on the day of Preparation), in the same place (Jerusalem), and at the hands of the same people (the Jewish leaders, especially the priests) as the Passover lambs. In other words, John has told a story that is not historically accurate, but is, in his judgment, theologically true.

The Gospels appear to be filled with this kind of story. Sometimes the historical inaccuracies relate to small and seemingly insignificant details, as here (although we should always think of these as if we were historical detectives, looking for the fingerprint or strand of hair that can blow a case open); sometimes, though, they involve entire narratives, full-length stories that don't give completely disinterested and accurate lessons in ancient history—as if any of the Gospel writers was particularly interested in regurgitating names and dates for the sake of posterity—but rather to convey theological truths about the one whom Christians considered to be the Son of God.

Eventually we'll need to see how we as modern historians—that is, those of us who want to know what actually did happen, and when, and by whom—can get behind these theologically molded accounts to uncover the actual events that lie underneath them. But for now it may be more important to provide another illustration of the problem to show how the Gospels sometimes provide entire narratives that, despite their religious or theological value, are not seen to be historically accurate by critical scholars.

"True" Stories That Didn't Happen (at Least as Narrated): Jesus' Birth in Luke We may take an example from the familiar stories at the beginning of the Gospels of Matthew and Luke. These are the only Gospels that narrate the events of Jesus' birth (in both Mark and John, Jesus makes his first appearance as an adult). What is striking—and what most readers have never noticed—is that the two accounts are quite different from one another. Most of the events mentioned in Matthew are absent from Luke, and vice versa. In itself, this doesn't necessarily create historical problems, of course: two persons could write completely accurate accounts of World War II and never mention the same events. The problem is that some of the differences between Matthew and Luke are very difficult to reconcile with one another. At least, as we'll see, this is one of the problems.

Let's begin with the account in Matthew, which you may wish to read for yourself (Matt. 1:18-2:23). Here we're told that, prior to his birth, Jesus' mother Mary is engaged to Joseph, but that before they consummate the marriage, she is "found to be with child." Joseph decides to call off the marriage secretly, to avoid a scandal, but is told in a dream that Mary in fact has conceived through the Holy Spirit, in fulfillment of prophecy. Joseph takes Mary as his wife, the child is born, and they call him Jesus.

We are next told that wise men from the East come to Jerusalem, led by a star, seeking the child who was to be king. Arriving in the court of the ruler, King Herod, they learn that the future ruler of Israel was to be born in nearby Bethlehem. Herod sends them off to worship the child, and asks that they return to tell him where it is. He, unbeknownst to them, wants to destroy his opposition. The star reappears, they follow it to Bethlehem, it alights over the house of Jesus and his family, and the wise men enter to offer him worship and gifts. Warned by an angel not to return to Herod, they go back another way. Herod, though, realizing that he has been deceived, sends forth his troops to slaughter every child, two years and under, in Bethlehem. But Jesus and his family escape. Joseph is warned in a dream of Herod's wrath, and he takes his family to Egypt, where they stay until Herod's death. When he brings them home, though, he decides not to go back to Judea, since Herod's son Archelaus is now its ruler. Instead, he takes his family to a town in Galilee called Nazareth, where Jesus is then raised.

It's a coherent story, but anyone familiar with a Christmas pageant is left with questions. What about Joseph and Mary traveling to Bethlehem, only to find no room in the inn? Or what about Jesus being laid in a manger and the shepherds watching their flocks by night? In fact, these stories don't come from Matthew, but from Luke. And in his version, there is no word about any dreams to Joseph, about the wise men, the wrath of Herod, the flight to Egypt, or the fear of Archelaus. In his account (see Luke 1-2), Joseph and Mary are originally from Nazareth.

As in Matthew, they are engaged, and Mary conceives through the Holy Spirit (although in Luke, she is said to be forewarned by the angel Gabriel in the Annunciation); but as the time draws near for her to give birth, Caesar Augustus, ruler of the empire, issues a decree that "all the world" should be registered. We are told that this was when Quirinius was the governor of Syria, and that everyone in the empire needs to return to their ancestral homes. Joseph, as it turns out, is from the lineage of King David, and so must return to the place of David's birth, Bethlehem. He and Mary make the fated trip together; unfortunately, there is no place for them to stay, and so when Mary gives birth, they lay the child in a manger.

News of the birth is brought by angels to shepherds who are in the fields; they come and worship the child. After eight days, Joseph and Mary have the child circumcised. Then, in obedience to the Law of Moses, as recorded in Leviticus 12, they bring him to the Temple for Mary to perform the required rites of purification. The infant Jesus is recognized in the Temple by two prophetic figures, Simeon and Anna. When all the rites of purification are completed according to the Law of Moses—which, according to Lev. 12:4, would be thirty-three days after Jesus' birth—they return home to Nazareth.

A close reading of these stories reveals not only differences—wise men in one, shepherds in the other; wrath of Herod in one, decree of Caesar in the other—but even discrepancies. Consider one simple question, for example: Where was Joseph and Mary's hometown? Most people, before reading the accounts carefully, would probably say Nazareth. And in fact that's right—for Luke. But what about Matthew?

Here there's no word about Joseph and Mary coming from Nazareth. Jesus is born in Bethlehem. And he and his family appear to live there. Notice that the wise men find him in a house, not in a stable or a cave. Moreover, the text appears to assume that these wise men have been following the star for some considerable time—months, possibly more than a year. For when Herod sends out the troops, he doesn't have just the newborns killed, but every child two years old and under. Surely soldiers would know that two-year-old kids toddling around the yard hadn't been born last week! Thus Matthew seems to assume that Joseph and Mary live in Bethlehem, that Jesus lived his first year or so there, and that when the wise men came, they had to flee to Egypt. But there's even more evidence. When Joseph is told that Herod has died, Matthew indicates explicitly that he decides not to return to Judea because of Archelaus. But why would he consider returning to Judea anyway, if his home were in Galilee? Matthew's statement makes sense only if Joseph's home was in Bethlehem, near the Judean capital of Jerusalem. Not able to return there, he goes north to relocate in a new place, in the small village of Nazareth.

There are several other points of tension that we could consider between the two accounts, but here I'll mention only one. If Luke is right that Joseph, Mary, and Jesus returned home to Nazareth after the rites of purification had been performed, that is, about a month after Jesus' birth (see Lev. 12:4), when was there time for them to flee to Egypt, as in Matthew?

It may be possible to reconcile these accounts if you work hard enough at it. I suppose you'd have to say that after Joseph and Mary returned to Nazareth, as in Luke, they decided to move into a house in Bethlehem, as in Matthew, and a year or so later the wise men arrived, leading to the flight to Egypt, and a later decision, then, to relocate again to Nazareth. But if that is the way you choose to read the two accounts, you should realize that what you've done is create your own "meta-narrative"—one not found in any of the Gospels. That is, you have decided to write a Gospel of your own!

Moreover, this approach doesn't solve other historical problems posed by the texts, problems that appear nearly insurmountable, no matter how many meta-narratives one decides to create. For purposes of illustration, I'll focus on the problems of Luke (although Matthew also has a few: How exactly, for example, does a star stop over a particular house?). Let's start with the census. We know a lot about the reign of Caesar Augustus from the writings of historians, philosophers, essayists, poets, and others living about that time. In none of these writings, including an account written by Caesar Augustus himself about his own reign, is there a solitary word about any empire-wide census. And indeed how could there have been one? Think about it for a second: Are we to imagine the entire Roman Empire uprooting for a weekend in order to register for a census? Joseph returns to the town of Bethlehem because he's from the lineage of David. But King David lived a thousand years earlier. Everyone in the empire is returning to the home of their ancestors from a thousand years earlier? How is that possible? How would people know where to go? If you had to go register to vote in the town your ancestors came from a thousand years ago, where would you go? And are we to imagine that this massive migration of millions of people, all over the empire, took place without any other author from the period so much as mentioning it?

There are other historical problems with the account. We know for instance—from the Jewish historian Josephus, the Roman historian Tacitus, and several inscriptions—that Quirinius was indeed the governor of Syria. Unfortunately, it wasn't until ten years after King Herod had died—even though Luke makes their rules contemporaneous. But enough has been said to make my point. Not only do the two accounts of Jesus' birth stand at odds with one another, they are also not historically credible on their own terms.

What, then, do we do with the stories? Probably the best thing is to consider what they emphasize. They are not meant to convey precise history lessons for those of us interested in ancient times. Both Matthew and Luke—but in different ways—stress a couple of fundamental points in their accounts of Jesus' birth: his mother was a virgin and he was born in Bethlehem. What matters in these stories are these basic points. Even though he was born, his birth was not normal; and even though he came from Nazareth, he was born in Bethlehem.

The importance of the first point is fairly obvious: it shows that even though Jesus was like the rest of us, he was also different. His mother was a virgin; his father was God himself. This point is especially stressed by Luke (see Luke 1:35; Matthew emphasizes that Jesus was born of a virgin because the Scriptures predicted he would be; Matt. 1:23, quoting Isa. 7:14). The importance of the second point is obvious only if you are already intimately familiar with the Jewish Scriptures. For the Hebrew prophet Micah indicated that a savior of Israel would come from Bethlehem (Mic. 5:2). Both Gospel writers knew this prophecy—Matthew explicitly quotes it (Matt. 2:6). But both also knew that Jesus came from Nazareth (see also Mark 1:9; 6:1; John 1:45-46). How could he be the Savior, if he came from Nazareth? Matthew and Luke agree that Jesus was the Savior. And so, for them, even though he came from Nazareth, he was actually born in Bethlehem. But the ways they both get him born in Bethlehem stand at odds with one another and with the historical record that has come down to us from antiquity.

Telling It Like It Is: Story and History in the Gospels There are dozens of other examples we could look at, but these details from the death and birth of Jesus are probably enough, for now, to make my point: there are accounts in the Gospels that are not historically accurate as narrated. This does not necessarily need to compromise our appreciation of the New Testament Gospels. These accounts were never meant to teach interesting facts about the first century. They are meant to teach things about Jesus. For John, he's the Lamb of God (hence the change of the day and time of his death); for Matthew and Luke, he's the Son of God (hence the virgin birth) and the Savior/Messiah (hence the birth in Bethlehem). For Christian readers who agree with these theological statements, the historical facts about Jesus' birth and death are probably far, far less important than knowing who he really is. But for historians, who for one reason or another want to know what actually happened in the past, the historical facts behind these theologically motivated accounts are themselves important.

How, though, can we get to the facts if the Gospels are filled with stories that have modified historical data in order to make theological points? It's a complicated question that requires a good deal of sustained reflection. The first step is to recognize a bit more fully how we got our Gospels in the first place—specifically, who wrote them, where these authors got their information, and how much of that information got changed.



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.



Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard